Nog even dit...

Een dik jaar lang heb ik geschreven over mijn allerliefste Zarah en haar pupje Inno. Dat heb ik met veel plezier gedaan. En steeds vaker hoor ik reacties van mensen die de blog gevolgd hebben, dit erg leuk hebben gevonden, heel erg hebben meegeleefd en mij bedanken voor het schrijven ervan. Dat ontroert me best wel. Wat is de huidige techniek en al zijn communicatie-middelen toch fantastisch. Zo kom je echte zielsverwanten op het spoor, die je anders nooit zou ontmoeten. Maar ook is mijn vakantiehuis Boris en alle hondenmensen die daar komen een erg mooie manier om allerlei lieve, leuke en interessante mensen te leren kennen, met het hart op de goede plaats, zeker wat honden betreft.

Inno en Zarah liggen ondertussen, zoals altijd, aan mijn voeten en Sofie hoor ik een stukje verderop snurken. Niets is zo heerlijk als de tevreden slaapgeluiden van je honden om je heen. Inno is al zo volwassen aan het worden. Ik sluit af met nog maar weer eens een fotootje van dit bijzondere bernermeisje, die zonder dat ze het weet door mijn verhalen vele harten veroverd heeft!

Lang zal ze leven.....

Innocence is 1 jaar oud!
Wat een jaar is dat geweest!!!! Wat een genot om zo'n pup vanaf de geboorte helemaal te zien opgroeien tot een lekkere zelfbewuste, vrolijke, enthousiaste, mooie bernersennen-teef. Wat een zaligheid voor haar moedertje Zarah, dat ze haar dochter bij haar mocht houden, want het is dagelijks nog te merken dat ze nog steeds gek op haar is en het fijn vindt dat Inno bij haar is.
Vaak wordt er geschreven over honden dat ze zulke gevoelens niet zouden kunnen hebben, maar iedereen die ogen in z'n hoofd heeft en de taal van een hond kan lezen, ziet dat Zarah dit zo voelt.



Inno heeft me veel geleerd over pupjes en hun ontwikkeling. Van zo'n piepklein zuig-wezentje, naar een bol stuntelig knuffeldiertje, van een ontroerend wereldverkennertje tot een speelse jongedame met veel pit. En nu al een jaar oud al weer. Nog een jaar erbij en er loopt hier weer een prachtige berner-teef rond.





Een schitterend koppel samen met haar moeder Zarah, waar ze een heleboel van weg heeft. En met z'n drietjes, met onze lieve Sofie erbij, een trio waar ik erg trots op ben. Waaks maar lief, geweldig met alle honden, meestal snappen ze heel goed wat er van ze verwacht wordt en kennen ze ons heel goed en ze zijn daarom een heerlijk stel meiden om mee samen te mogen leven.

Natuurlijk blijf ik altijd enthousiast over mijn bernertjes en zal ik voorlopig ook niet stoppen met het beschrijven van hun avonturen en het vertellen van leuke anecdotes die ik met ze beleef hier in Plombières. Maar alleen zal ik dat voortaan weer op de Blog van La Petite Frida doen.
Daarom is dit de laatste blog van deze Blog.
"De pups van Zarah" heb ik het dik een jaar geleden genoemd toen ik ermee begon. Nooit had ik toen kunnen bedenken dat Zarah maar één levend pupje zou krijgen en dat deze kleine meid bij ons zou blijven.
Het was bijna als een sprookje, met een "happy end' en ze leefden nog lang en gelukkig...

Sneeuw!

De eerste stapjes die onze Inno buiten deed was in hoge sneeuw. Ik heb altijd gezegd erg benieuwd te zijn hoe ze zou reageren op de eerste sneeuw deze winter. Nou het was een feestje.
Inno is er dol op! Ze voelt zich thuis in de sneeuw, het is vertrouwd en ze vindt het heerlijk om erin te hollen, snuiven, van te eten en in te rollebollen. Nu is dit gedrag natuurlijk niks nieuws voor een echte berner, maar toch zie ik verschillen met de andere dames. Zo gaat Inno ook steevast in de sneeuw liggen als ze kan kiezen tussen een sneeuwloos plekje en een hoopje sneeuw.
Als het even kan zoekt ze het ook op om in te plassen of poepen. En als het bijna verdwenen is en we maken een wandeling waarbij we aan de koude kant van de berg nog plakken sneeuw tegenkomen, holt ze er naar toe gaat erin staan en zucht alsof ze wil zeggen: gelukkig er is toch nog een beetje.
Onze Ien blijft speciaal!







Natuurlijk blijft er altijd een hoop te schrijven over dit lieve, malle bernermeisje, maar ik heb besloten bij haar eerste verjaardag een punt te zetten achter deze blog.
De belevenissen daarna komen samen met de belevenissen van de twee andere bernerdames Zarah en Sofie en mijn beschouwingen van de dagelijkse dingetjes in en om La Petite Frida te staan in de La Petite Frida blog.
Dit was daarom de één na laatste aflevering van deze blog. De 28ste december 2010 is ze jarig: Innocence één jaar op deze wereld.
Wat gaat het snel zo'n jaar!

10 maanden!

Onze 'kleine' Innocence is al weer bijna 10 maanden oud.
Tijd voor een fotootje in de serie die ik van haar gemaakt heb. Ik heb ze ditmaal in één fotootje bij elkaar gezet.
6 weken, 16 weken, 6 maanden en nu 10 maanden.



Helaas is de foto van nu in een heel andere draai als de houding bij de andere vier, maar ze is gewoon te groot voor dat plekje.
En natuurlijk is het moeilijk haar zo ver te krijgen om op die manier daar te liggen en te blijven liggen. Het is ook zo'n enthousiasteling, wil gelijk spelen, knuffelen, gek doen en het liefst alledrie tegelijk!

Als toetje nog een mooi portretje van ons Ientje, onze mooie jonge dame.

Een bijzondere berner

De tijd vliegt voorbij. Ik kan merken dat Inno al weer bijna 10 maanden bij ons is, het is nu "gewoon" geworden. Alhoewel Inno verre van "gewoon" is. Het is een bijzondere berner en stiekum hoop ik dat ze dat ook zal blijven.
Inno heeft een aantal erg gekke gewoontes, die ik bij al mijn berners nog nooit heb gezien.
Het malle beest heeft zichzelf aangeleerd om bij alles wat opwindend is haar stem te laten horen. Als je haar wil knuffelen piept en keft ze er vrolijk op los. Als je thuiskomt en ze begroet je, is het keffen, blaffen, gieren en nog meer van dat alles wat ze doet.
Is ze met Zarah en Sofie aan het stoeien in het bos, of met een speelkameraadje van gasten, waarbij hard achter elkaar aangerend wordt is het onze Ien weer die er een spektakel van maakt door dat gepaard te laten gaan met hoge blafjes (alsof ze een opdrijvend jachthondje is, die doen dat ook zo). Uiteraard doet ze dat ook als ze achter een wild dier aanjaagt, wat ze overigens nog steeds een stuk sneller opgeeft dan de twee andere bernerdames, die ook verre van fanatieke jagers zijn.
Ze kan ook heel bijzonder kreunen, met een soort piep erdoor, wat ze doet als ze aandacht wil. Die aandacht probeert ze af te dwingen door veelvuldig om je heen te draaien en tussen je benen door te lopen. Dat is op zich niet vreemd, maar de frequentie waarmee ze het doet is wel erg bizar.
Haar kwispelen is ook een verhaal apart. Ze heeft een erg mooie lange staart en vindt het heerlijk om die te gebruiken. Wat kan zij kwispelen! Hard, snel, veel: als Inno wakker wordt of opstaat hoor je gelijk pok pok pok. Ze slaat met die lange zweep overal keihard tegenaan. Pok tegen de koelkast, pok de afwasmachine, pok een deur enz enz. En als ze bij ons bij de tv en het bankstel ligt en ze wil ineens aandacht dan is het oppassen geblazen: ze zwiept zo het hele koffieservies van tafel. Wat natuurlijk geen bijzonder verhaal is voor eigenaars van hondjes met lange staartjes, maar Inno zou Inno niet zijn als ze er weer een malle draai aan geeft. Letterlijk, want als ze daar dan loopt te kwispelen gaat ze minstens 10 keer in een rondje heen en weer, kreunent, piepent en vooral veel kwispelen. Zarah krijgt een pootje, duw of lik, Sofie wordt veelvuldig rond haar bek gelikt en wij worden smekend aangekeken: ik wil aandacht! (op foto links Inno en rechts Zarah)



Ten slotte nog een erg fijne gewoonte die ze bijna helemaal zelf ontwikkeld heeft: netjes naast je lopen aan de riem. Die kleine is wat je noemt een natuurtalent. Riem is nog niet om of ze blijft aan de voet met een loshangende riem met volop aandacht voor haar baasje lopen. Zelfs tijdens wandelingen op onbekend terrein, blijft ze vlak bij me, ook al loopt ze dan natuurlijk los. Ze is dan helemaal niet bang, vrolijk en speels, maar wijkt toch niet van mijn zijde.

Nou als dat geen malle berner is!

Ondertussen is het buiten herfst. Helaas vandaag ook met koude, wind en regen. Het doet me denken aan de komende winter. Zouden we weer zoveel sneeuw krijgen? Ik ben vooral erg benieuwd hoe Inno dan reageert, als ze voor het eerst weer de sneeuw ziet. Ze is er mee opgegroeid: de eerste stapjes buiten waren op sneeuw. En wat voor geluiden zal ze dan weer produceren? Een ding is zeker, het zal geen stille gebeurtenis zijn!

ps Hieronder nog een foto van Inno (rechts) naast Zarah: is ze nu echt hoger dan haar mams geworden....?

Beer!

Al geruime tijd ben ik bezig met deze aflevering van de blog. Heel maf eigenlijk, maar het is allemaal begonnen met het wassen van Inno's beertje.
Ik heb al eens eerder over die beer geschreven, het eerste kadootje wat ik aan Inno gegeven heb, toen ze een paar dagen oud was. De beer heeft vanaf het begin een beetje de plaats ingenomen van alle broertjes en zusjes die ze moest missen.
Als blinde, dove, hulpeloze pup zocht ze al snel de zachte pluizen van beer op die ik lekker onder de warmtelamp legde.





De foto's laten zien hoe Inno ten opzichte van haar beer groeide. Maar altijd zocht ze hem weer op en kroelde er lekker tegenaan.
Zelfs moeder Zarah werd wel eens jaloers en wilde toch ook wel eens met die beer spelen. Maar gelukkig is hij altijd heel gebleven.





Maar hoe groter Inno werd hoe meer er met beer gezeuld werd en gespeeld. Ook hier zijn de paralellen te trekken met hoe er anders met nestgenootjes wordt gedaan.
Maar dan wordt een beer dus vies. In het begin heb ik beer wel eens gewoon in de wasmachine mee laten draaien, waar hij weer netjes uit kwam. Maar beren worden oud en ook wat kwetsbaarder, dus daarna ben ik het maar eens met de hand gaan wassen. Dat was een bijzondere ervaring. Zo'n pluche beer wordt dan ineens zo levend. Je voelt die pluizen onder water en ervaart het net of je een echt diertje aan het wassen bent. Omdat dat er zo teder uit zag heb ik maar een foto gemaakt. En ook nog één van beer aan de waslijn.





En nu onze Inno al weer dik 8 maanden oud is, is ze nog steeds gek op haar beer. Als ik 's avonds naar bed ga en de hondjes nog een aai geef voor het slapen gaan, geef ik altijd beer aan Inno. Zo is voor haar beer een symbool voor nest, warmte, geborgenheid. En als ze beer bij haar heeft liggen, knuffelt ze er lekker tegenaan en weet dat het bedtijd is. Lief he!?

ps. Deze laatste foto is geënsceneerd, want zo 's avonds voor het naar bed gaan, als ze echt zo met beer ligt, dan is het zo donker en geflitste foto's zijn zo lelijk....

Anders...maar wel lekker!

Onze Innocence was een kadootje na alle drama van de bevalling van Zarah. We willen haar ook absoluut niet meer missen en ik kan me een leven zonder die malle Ien ook niet meer voorstellen. Maar... ja, de 'maar' voelde je al aankomen... maar ik weet nu weer waarom we er nog geen pup bijwilden. Niet omdat we het opvoeden van de kleine te veel werk vonden of zo, maar omdat we nog niet toe waren aan drie honden.
Nu Inno groter wordt en gewoon als extra hond meetelt, komen de ongemakjes weer terug. We hadden in overgangsperiode al vaker 3 honden gehad en telkens concludeerde we dat twee toch veel makkelijker is.

Twee voorbeelden van het verschil tussen twee of drie honden in mijn dagelijkse leven (uiteraard is het allemaal eenvoudiger als René thuis is maar hij is toch nog steeds regelmatig wat dagen in NL, dus ben ik alleen met drie honden):
Ik geef mijn honden altijd hun eten 'uit de hand', dwz dat ik bij ze op de grond ga zitten en de voerbakken op mijn knie zet om ze eruit te laten eten. Dat levert de goede kophoogte van de bak op en ik bevestig mijn ranghoogste positie. Daarnaast is het ook een gezellig samenzijn en een leuke traditie. Ik heb even innig contact met ze en dat vinden we allemaal fijn. Ook kan ik alles in de gaten houden zodat de schrok-oppen niet na de laatste hap overgaan op de bak van de langzame eters.
Maar je snapt gelijk de complicatie bij drie honden: ik heb maar twee handen en knieën. Toen onze ouwe Frida nummer drie was, was de oplossing makkelijk, want die at altijd liggend als gevolg van haar zere poten. Dus dan hield ik haar bak tegen met een voet en gaf de andere twee de bak van af mijn knie.
Nu heb ik maar een oplossing bedacht waarbij een kussen en een opgevouwen handdoek in een hoekje naast de kast achter mij een tafeltje vormen waar de bak van Inno op kan staan. Ze is nogal schrok-oppig (net als Zarah!) en ruw met de bak, maar het grootste gedeelte krijgt ze wel binnen terwijl de bak op zijn plaats staat. Sofie eet als een slakje en die arme muts wordt dus belaagd door mams en kind als die alles naar binnen geschrokt hebben. Maar met mij erbij gaan de kopjes pas de bak van Sofie in als haar laatste brokje op is. Dan mag het pas.
Dus het is wat lastig, maar het gaat gelukkig wel.

Dan het wandelen. Ik loop altijd met mijn dametjes los te wandelen rond La Petite Frida. Met Zarah en Sofie was dat geen probleem. Kwam er eens een sporadische auto langs dan kan je ze ook al ben je alleen wel aan de kant dirigeren en bij je houden. Ook als er een verdwaalde toerist langswandelt en de twee dames gingen blaffend vertellen dat het hun terrein is, dan is het te doen om de twee krachtige dames vast te houden. Maar nu drie! Bij het langskomen van die ene auto schiet ik gelijk in de stress: pup vasthouden en dan met commando's Zarah en Sofie proberen te bewegen zich in het struikgewas te begeven. Dat levert wel eens komische tavrelen op, ik met rood hoofd twee honden vasthoudend tussen mijn knieën en de derde in mijn armen. Gelukkig wordt de verdwaalde auto meestal bemand door een begripvolle buur, die onze honden alleen maar schattig vinden en toch heel behoedzaam rijden, speciaal voor onze dames.
De geterroriseerde wandelaar heeft minder begrip voor mijn gebrek aan discipline over de drie honden. Als de drie als furies rond de persoon luid staan te blaffen en Sofie zelfs imposant tegen ze opspringt, staan het huilen ze nader dan het lachen. Ze doen natuurlijk niks en ik krijg ze ook wel weer rustig, maar dan is het kwaad al geschiet.
Toen ze deze week ook onze directe buren lastig vielen, heb ik een resolute beslissing genomen.
Deze buren zijn hier alleen af en toe een weekend en in de vakanties (het is hun tweede huis dus). En nu hebben ze hun kat bij zich omdat ze er drie weken zijn. Als ik met de drie dames buiten ons hek ben om bijvoorbeeld de planten water te geven racen ze bij het horen van de auto van de buren op hun af (da's wel 150 meter verderop!) en blaffen ze toe op hun eigen erf. Waarschijnlijk ruiken ze de kat daar, want ze snuffelen gelijk tussen het blaffen het erf af, waar dat beest dan wel zit. Erg genant. Ook vliegt Sofie luidkeels op ze af als ik op ons eigen terrein om hun tuin met de honden aan het wandelen ben. Ja het is ook niet te snappen voor een hond dat het daar dan ineens niet meer ons erf is en dat die mensen er nu ineens de hele tijd zijn. Misschien is Sofie daarom ook wel zo fanatiek: ze blijven maar lopen op "haar erf", terwijl ze ze al zo vaak weggeblafd heeft.

Dus nu heb ik besloten de riscico's te vermijden. Geen vrolijke snuffelpartijen meer buiten het hek als de buren er zijn. Rondom het huis van de buren alleen aangelijnd lopen (als ze thuis zijn natuurlijk). En, voorlopig even in twee ploegen wandelen. Eerst met Zarah en Inno samen en dan alleen met Sofie. Of natuurlijk met René samen lopen met de drie dames.
Ik heb het nu al twee dagen zo gedaan en ik moet zeggen dat het goed bevalt. Het is dus anders, maar net zo lekker! Ik ben veel relaxter en daardoor de dames ook.
Het is ook nog eens goed voor mijn conditie, twee keer zoveel wandelen!