ZWANGER!!!!

Net terug van het maken van een echoscopie van Zaartjes buikje (in Epinal).
We zijn in blijde verwachting. Haar hele buikje zit vol met pupjes. De arts verwacht dat het er 7, 8 of meer worden.
Hier een kiekje.
Ik vertel er later uitgebreider over...

Centimetertje erbij

Het gaat niet snel, maar toch wel weer een beetje meer omvang.

Het leventje van Zarah gaat gewoon z'n gangetje. 's Ochtends relaxed uitslapen, nadat de baasjes zijn opgestaan en een paar knuffels hebben uitgedeeld weten de dametjes dat het nog wel even duurt tot er gewandeld en gegeten gaat worden. Dus rekken ze zich even uit en gaan gewoon lekker verder met doezelen in het ochtendzonnetje op de bank, in de luie stoel of op een favoriet plekje op de grond.
Dan komt een van de baasjes de honden roepen en gaan ze pret maken. Lekker wandelen, rennen en vooral veel snuffelen en sporen zoeken. Poepje en plasje en dan weer naar huis, waar een lekkere bak brokken wordt geserveerd.
Dan is het weer uitrusten geblazen van al deze inspanningen.
Als dan na allerlei bezigheden de baasjes ook aan tafel gaan (vandaag was dat weer eens buiten in het zonnetje! 19 november!!! Lees de gewone blog) is het opletten geblazen: een strategisch plekje onder tafel opzoeken en hopen dat er wat naar beneden valt. Dat kost ook weer de nodige energie, dus gelijk maar weer een tukje daarna. Dan wordt het spannend, wat gaat er gebeuren vandaag? Gaat het baasje buiten werken: gezellig erbij liggen. Gaat ze binnen klussen: ook lekker in de gaten houden wat ze doet en erbij blijven (hopelijk komt er geen stofzuiger aan te pas, daar is niks aan, daar wil je niet bij zijn). Gaat ze weg: da's minder... Dan gaan we maar slapen en afwachten wanneer ze weer terug komt en wat ze mee neemt. Als het andere baasje dan wel thuis blijft, kan dat gunstig zijn, die maakt altijd extra lange wandelingen met de dames!



Maar gewandeld wordt er sowieso. Allemaal weer om erg moe van te worden, dus als het even kan gauw weer wat doezelen.
Dan gaan de baasjes weer eten en moet je weer paraat zijn onder tafel. Na het eten zijn er weer brokken en even een gang naar buiten om de behoeften te doen.
's Avonds is het knuffeltijd. Als het even kan kruipt Zaar dan bij de baasjes op de bank en dwingt af met pootjes geven of neus duwen om lekker gekriebeld te worden. Niets is lekkerder dan tussen de twee baasjes en door allebei geknuffeld worden!
Dan voor het slapen gaan nog even naar buiten en dan snel slapen want al die belevenissen daar wordt je erg moe van...

75 cm!

Vandaag heb ik Zarah weer gemeten. Dit maal mat ik 75 cm.
Zou ze nu al groeien of eet ze te veel van haar speciale hoge prestaties-voer?
Ik begin me steeds meer te verdiepen in allerlei wetenswaardigheden rondom een drachtige hond en het werpen van de pups. Daarom heb ik tot nu toe vooral gelezen dat je tot 4 weken helemaal niets merkt aan de teef. Dus of die vijf cm echt door de dracht komen...?
Nog iets is aan het veranderen. Zarah wordt iets meer timide. Nog aanhaliger dan gewoonlijk. Ze blijft dicht bij me, achter mij, tijdens onze wandelingen en als ik even stilsta, hangt ze tegen me aan en geniet er erg van als ik haar dan even knuffel. Sofie daagt haar ook telkens uit om te spelen, zoals ze dat altijd doet, maar Zarah gaat daar nu niet op in en wordt er soms zelfs snibbig van. Ze gedraagt zich als een jong volwassene die tegen een jonger speels zusje zegt, schei uit, daar ben ik nu te oud voor, ik ben nu een dame...

Veel mensen vragen me of Zarah hier bij mij in Plombières blijft voor de bevalling. Dat is inderdaad het geval. Best eng, want voor mij is het allemaal nieuw, maar ook wel erg fijn. Ik denk dat ze het prettig zal vinden als ik bij haar ben.
Het betekent wel, dat we alles hier moeten regelen. We zijn al op zoek geweest naar een goede dierenarts die kan op komen draven rond de kerst als het mis gaat. Gelukkig heeft een van onze eigen dierenartsen een clinique die 24 uur per dag paraat is. Dat is in Bains les Bains, ongeveer 25 min rijden van hier. Of ze ook een goede echografie kunnen maken en zo, dat gaan we nog navragen. Ik hoop het maar, want ze zijn de besten in de nabije omgeving, anders moeten we het verderop gaan zoeken.

Zarah vind het voorlopig allemaal wel best, zucht eens diep en draait zich weer lekker op haar ruggetje, haar favoriete standje...

70 centimeter

Vanochtend hebben we de eerste keer Zarah haar "middel" gemeten. Als je dat elke week op hetzelfde tijdstip doet, kun je zien of ze dikker wordt en dus pups in haar buikje heeft.
Het is allemaal wel wennen hoor. Als Zarah zich op haar rug draait en ik haar op haar buikje kriebel kan ik niet anders dan denken dat daar nu een hele puppie-fabriek volop aan het werk is. Celletjes splitsen zich aan de lopende band en allerlei honden onderdeeltjes beginnen heel voorzichtig vorm te krijgen.

Ik ben een totale leek op het gebied van geboortes en zwangerschappen. Zowel op menselijk als dierlijk vlak. Als Zarah haar pups gaat werpen zal ik voor het eerst van mijn leven "live" een geboorte meemaken. Maar ook alle andere verschijnselen rondom dit fenomeen zijn nieuw voor mij. Zo zit ik me een beetje zorgen te maken over het feit dat ik Zarah (en Sofie ook natuurlijk) altijd beloon voor het feit dat ze niet bedelen tijdens het eten met een stukje franse kaas (die wij gewoonlijk als toetje nuttigen). Daar zitten ook wat schimmels bij en ik weet dat zwangere vrouwen geen schimmel van kaas (was het nu alleen witschimmel???) mogen eten. Geldt dat dan ook voor honden?
En zijn er nog meer dingen die ze niet mogen eten. Of doen? Moet ze als ze bijna gaat werpen geen trappen meer lopen? Mag ze nog rennen en klimmen buiten?
Ik vertrouw maar op moeder natuur en laat Zarah alles zelf beslissen. Meestal doen honden vanzelf wel wat goed voor ze is.
Maar ik houd me aanbevolen voor tips!

Ik kreeg nog een mailtje van één van mijn vaste gasten en zelf in het bezit van twee berners (ook een Max, die toevallig ook een zoon is Max (van de geliefde van Zarah). Ze schreef: "Gaaf zeg… de pappa van onze Max is dus verliefd geworden op jullie Zarah!! Dat worden dus dikke beren en ontzettende kroelkippen..hihihi."

Erg leuk en hartverwarmend dat er zo veel mensen meeleven. Een goede stimulans om deze blog goed bij te houden!

Zarah is weer thuis

Het tweede berichtje van deze blog liet even op zich wachten want we waren in Nederland. We hadden een zeer geslaagd familieweekend. Op de foto zie je onze Sofie die het hele weekend geknuffeld werd, door kindjes en grote mensen, die haar allemaal zo'n lieverd vonden!
Maandag en dinsdag ging René nog werken en ik verbleef bij familie in Hoofddorp. Daar heeft Bert (van het Rijkenspark) Zarah dinsdag ochtend om 7 uur bij ons teruggebracht. Bert moest namelijk om 5 uur 's ochtends een pupje afgeven bij een bedrijf dat het vervoer van dieren verzorgt die met een vliegtuig mee moeten. Dit kleintje gaat naar zijn nieuwe baasjes in Zuid Afrika. Bert vertelde: "Sommigen brengen zo'n pup de avond van tevoren dan al naar Hoofddorp. Maar dan moet zo'n pup nog een uur of 10 in een bench blijven voor hij het vliegtuig in gaat. Dat doen wij niet. Zo kort mogelijk van te voren geven wij het diertje af, de lange reis in het vliegtuig is al lang genoeg."

Eindelijk weer mijn Zaartje bij me...
Sofie was wel lichtelijk depri nadat ze al grommend elkaar duidelijk hadden gemaakt wie ook alweer de baas was van de twee. Sofie is altijd veel lager geweest in rangorde dan Zarah en Zarah is meestal vrij duidelijk in het handhaven van deze plaats. Sofie had twee weken eindelijk de baasjes en alle bijbehorende privileges voor zichzelf gehad en moest ze nu allemaal gelijk weer inleveren, aan die opdringerige, hooggeplaatste troela. Sofie gromt nooit naar Zarah, maar in het begin moest Zaar niet te dichtbij komen, want dan liet Soofje wel even horen, dat ze haar even niet zo zag zitten.

Gelukkig duurde de spanning maar kort en al gauw was alles als vanouds. Een lekkere lange wandeling en het koppel lag weer gebroederlijk naast elkaar te slapen. Ook in de auto tijdens de terugreis op dinsdag avond/-nacht, lag Zaar weer knus met haar kopje op het lekkere krullende vachtje van Sofie haar achterste.

Bert vertelde dat de tweede dekking door Max ook goed was gegaan. Weer zonder inleidend spel- en uitdaaggedrag, niet zeuren, gelijk beginnen... Dus nu is het wachten geblazen. Met 4 weken gaan we een scan laten maken. Daarover later meer.
Voorlopig ga ik haar middel meten. Kijken of ze dikker wordt.
Morgenochtend voor het ontbijt de eerste keer. Het blijft spannend.