Schrok-op!

Ons kleine Innocence-je is al niet meer zo klein. Het jonge dametje lust er wel pap van.
Met 10 tepels vol lekkere melk tot je beschikking zou je denken dat je er wel eens genoeg van krijgt. Maar Inno niet hoor. Ze kroelt van tiet naar tiet en ligt een groot deel van de dag te drinken. Ze sabbelt wat af. In haar slaap gaat ze gewoon verder: of ze valt in slaap met de tepel nog in haar bekje of ze droomt van lekker sabbelen en maakt zuig geluidjes en bewegingen.
Wat een leven, he! Een ware 'melk-o-list'!



En ze groeit daardoor heel snel. Vandaag al weer 58 gram erbij...

Op de foto ziet Zarah's buik er nog gek uit. Dat is het geschoren deel van haar buik, met de gezwollen tepels waartussen een hechting zit. De haren beginnen al weer te groeien hoor, en het gaat prima met haar!

Roze wolkjes

Het gaat hartstikke goed met moeder en dochter.
Innocence groeit lekker, vanochtend woog ze 530 gram, weer 40 gram meer dan gisteren. Zarah eet ook al weer brokjes en ziet er een stuk lekkerder uit. Geen plofbuik meer en geen angstoogjes.



Zarah is een voorbeeldige mama. Innocence hoeft maar te piepen en gelijk vliegt ze er heen om te inspecteren wat er loos is. Het gevaar in het begin is altijd dat moeders met haar grote zware lijf op een pup gaat zitten en deze verstikt. Ik geloof dat Zarah, doordat ze maar één pupje heeft, zo voorzichtig met Inno is, dat ze dat nooit zou doen. Soms pak ik Innocence even op als Zaar het niet in de gaten heeft. Als ze dan merkt dat Inno niet ergens onder haar ligt te kroelen, is ze lichtelijk in paniek en begint gelijk te janken. Dan duw ik de hummel onder haar neus en begint ze haar gelijk te likken, alsof ze haar uren gemist heeft.
Zo schattig allemaal!



Je kan er uren naar kijken. Als Innocence even alleen is gelaten door Zarah, ziet ze er enorm breekbaar uit zo in haar eentje op het kleed in de werpkist. Vandaar dat we af en toe maar een substituut zusje/broertje bij haar neerleggen (zie de eerste foto bij deze blog).
Als ze dan in de gaten krijgt dat ze alleen is of als ze dorst krijgt en klaaglijk jankt en Zarah komt haar "redden", dan zijn de tafrelen helemaal vertederend. Zaar knuffelt dan echt met Inno en doet alles om haar weer op haar gemak te krijgen.
Ik hoop er een dezer dagen filmpjes van te kunnen maken...

Bizar dat dit prulletje nog maar zo kort op de wereld is en dat het allemaal leeft en het doet. Dat ben ik me nu nog steeds erg bewust door alles wat er met de rest van de pups is gebeurd.
Zo fijn dat Innocence er is, fijn voor Zaar en fijn voor mij!

Van 11 naar 1

Zarah is bevallen. We hebben saampjes heel wat meegemaakt de afgelopen 2 dagen. We hebben ervaren hoe hard en meedogenloos de natuur is, maar ook hoe mooi en vertederend.
Het begon dus allemaal tweede kerstdag, tijdens het kerstdiner. Temperatuur gedaald. Bert gebeld en die kwam zondagochtend 27 dec hier. De dag verliep redelijk rustig voor Zarah, tegen de avond begon de onrust weer te komen. Hijgen, zuchten en niet weten hoe te liggen met de dikke gevoelige buik. Om ongeveer 24.00 uur braken haar vliezen. Natuurlijk toen ze op mijn bed lag. Dekbed nat, matras nat...
Daarna weer wachten wachten en nog eens wachten. Bert was nog even wat gaan slapen. Om ongeveer half drie kromde Zaar haar rug en slaakte een klaaglijke kreun. Haar eerste wee. Ik heb Bert erbij gehaald en toen samen weer wachten. Hij zei nog tegen me: "Dat is nu honden fokken. Wachten, wachten en nog eens wachten."
Zarah had geen beste weëen, het waren er niet echt veel, onregelmatig en maar een enkeling was erg krachtig. Daardoor duurde het lang voor er een pup kwam. En toen Bert hem er uiteindelijk uit had weten te trekken, gepaard gaand met een enorme schreeuw van Zarah, was het geen fijn gezicht. Het vlies om de pup was erg zwart en de pup kwam er geheel levenloos uit. Bert heeft nog geprobeerd om er leven in te wrijven, maar het was al te lang dood.

Voor iemand die nog nooit een geboorte "live" heeft gezien is het niet echt fijn als het een doodgeboren exemplaar wordt. Maar goed, het was nog lang niet het einde van het werpen der pups, dus we hielden de moed er in.
En weer wachten dus. Ook nu waren er erg weinig weëen, het duurde veel te lang. Na anderhalf uur hebben we haar buiten een rondje laten lopen. Dat hielp wel iets, maar al snel werden de kracht en frequentie van de weeën weer minder. Toen heeft Bert een injectie met wee-opwekkend middel ingespoten. Dat had wel zichtbaar effect. Na een serie weeën voelden we pootjes naar buiten komen. Stuitligging. Dat hoeft geen probleem te zijn bij honden. Maar het duurde veel te lang. Dus hebben we ons best gedaan het eruit te trekken, maar het lukte niet, het zat te ver. Tijd voor drastische maatregelen!

Bert ging de auto klaarzetten (deze stond nog boven op onze berg i.v.m. de sneeuw), mijn schoonzusje Marjan lette even op Zarah en ik ging de dierenarts bellen. Met deze arts in Xertigny (plaatsje op 15 min rijden afstand, had mij op het hart gedrukt dat mocht het verkeerd gaan ik altijd kon bellen, ook 's nachts en op feestdagen. Tot mijn afgrijzen, vertelde ze me geen keizersnede te kunnen doen omdat ze geen assistente had i.v.m. de feestdagen. Ze verwees me bloedleuk door naar de grote praktijk in Epinal (dik half uur rijden, bijna 40 km), waar ik ook voor de echo geweest was. Ik heb haar afgekapt en heb snel de dierenarts van Bains-les-bains gebeld, zo'n 22 kilometer hier vandaan. Die zouden er ook altijd zijn voor je, had mijn Franse buurman wel eens gezegd. Ik kreeg de oude dr Rapin aan de lijn, die me wat gerichte vragen stelde en kortaf mededeelde dat ik maar snel naar de praktijk moest komen. Dus ik snel naar Zarah om haar in de auto te zetten. Tot mijn schrik hing daar de pup al in zijn vlies uit Zarah haar kontje te bungelen. Ik trok hem er snel uit, verwijderde het vlies en begon hem droog te wrijven. Maar mijn angst werd al snel bevestigd, ook dit hummeltje was dood. Ook nu heeft Bert weer een poging gedaan het tot leven te wekken, maar helaas.

Dus werd de rit naar Bains-les-bains iets minder gehaast, maar toch enerverend. Zarah kreeg weer weeën van het schommelen van de auto en ik kon heel moeilijk bekijken of er ook daadwerkelijk iets uitkwam. Dan duurt zo'n rit erg lang. Eindelijk waren we er en ik spurtte met Zarah naar binnen. Daar stonden twee dames. Ik stelde me voor en ze zeiden me op de hoogte te zijn. Ik nog een keer vertellen hoe het zat. Toen ging er eentje bellen. Toen kwam ze met het verhaal, dat we Zarah maar moesten geven, dat ze haar een uur zouden observeren en dan beslissen of ze dan toch een keizersnee zou moeten hebben.
"Oh nee", zei Bert", ik laat deze hond geen seconde in de steek. Ik weer uitleggen dat er gelijk een keizersnede moest worden uitgevoerd omdat de meneer die bij mij was de fokker is van de hond en dat hij had geanalyseerd dat het de enige oplossing was en dat hij al vele jaren ervaring had met Berners.
Toen kwam de aap uit de mouw: er was voorlopig geen arts beschikbaar. Die zaten bij de varkens, ook een spoedje. En die dames maar zuchten, alsof zij het toch wel het zwaarste hadden met zulke lastige klanten.



Toen nam ik het heft in handen. Mijn arme Zaar stond naast me heel ongelukkig en bijna getraumatiseerd te zijn en voor haar welzijn moest ik nu handelen. Ik heb de dames bijna opgedragen gelijk die praktijk in Epinal te bellen en te zeggen dat ik er aankwam. Gelukkig deden ze het zonder morren.
En Bert, ik en arme Zaar weer de auto in. Wat een lange rit leek dat!
Uiteindelijk arriveerden we bij de kliniek en daar stond al snel de arts voor onze neus die fantastisch was in alle opzichten. Hij begreep ons verhaal al snel en bevestigde onze conclusie dat een keizersnee het enige juiste was om te gaan doen. Hij kon ook wat Engels en daardoor kon Bert ook zelf met hem communiceren. Hij was ook heel goed met Zarah, gaf haar een geruststellende knuffel en ze liep vol vertrouwen met hem mee. De operatie startte gelijk en wij mochten meekijken via een rond raam in de deur. Bert wil altijd of aanwezig zijn bij de operatie of kunnen meekijken, zo heeft hij wel eens enorme missers van artsen die zaten te prutsen kunnen voorkomen!

Bert roemde de arts en assistente in alle toonaarden. Keurig werk, zeer professioneel en netjes en zorgzaam tot in de details. Hij overtuigde me dat het erg interessant was en helemaal niet naar of eng om naar te kijken. Dat klopte en ik verbaasde me erover hoe goed ik er tegen kon. Wat we zagen, was overigens niet leuk om te zien. De een na de andere dode pup kwam er uit. Tot er ineens een piep-geluid uit de operatie zaal kwam. Dat was het heerlijkste geluid wat ik in tijden gehoord had!

Ineens liep Bert met grote stappen naar binnen en hielp de assistente met een poging om twee pups weer tot leven te wekken. Hij vroeg me een handdoek die we zelf hadden meegenomen te pakken. Toen ik me ook in de operatiekamer begaf om hem die te geven, kreeg ik ook een pup in handen, met de mededeling, dat ik heel hard over die pup moest wrijven, om te proberen het te redden.
Daar sta je dan voor je gevoel een pasgeborene te mishandelen, terwijl een meter van je vandaan je lieve Zaar ligt met haar hele baarmoeder uit haar lijf en een opengesneden buik. Het is bijzonder zo veel als een mens aankan op zo'n moment...



En het resultaat heb je al kunnen lezen in de kop en voelde je dus al aankomen: één pupje heeft het overleefd!
Het waren 7 pups in totaal. 6 teefjes en 1 reu. Prachtig getekende flinke pups. Oorzaak van deze ellende onbekend. Zaar heeft te lang gewacht met de pups aan de buitenwereld over te laten. Waarom?

Ik zit hier nu naast de werpbak en daarin ligt Zarah die als een zeer trotse moeder haar lieve vertederende pupje zit te likken.
Ik ben vreselijk blij en gelukkig dat Zarah haar moedergevoelens op een pupje kan uitleven, ook al is het er maar een. Die kleine krijgt heel wat te verwerken, maar krijgt dan ook 10 volle tepels met lekkere melk er voor terug en heeeeeeel veel liefde.

Ik had vele namen bedacht voor dit nestje wat met de letter i moet beginnen. Door alle gebeurtenissen, was uiteindelijk de naam snel gevonden voor dit mooie meisje. Innocence.

De foto's van dit wondertje der natuur spreken voor zich...

Het begint!

Het is zondag 27 dec, 16.30. Bert ligt in huis Boris te slapen.
Gisteravond heb ik Karla en Bert gebeld om te zeggen dat het er wel erg op leek dat het baren begon. Zarah's temperatuur was een halve dag lang gezakt naar 37,2 graden en ze was heel onrustig. Hijgen, kreunen en niet weten waar ze en hoe ze moest liggen. De pups waren anderhalve dag ervoor al ingedaald. Dat kun je zien doordat haar buik veel lager hangt en op haar rug ineens heel goed de ribben te voelen zijn. Vera, mijn nichtje die hier voor het kerstfeest is, had het ook al gezien: 'De vorm van haar rug en buik is heel anders geworden!" Dat had ze dus heel goed gezien.
Afijn, reden genoeg voor Bert om na een klein uurtje slapen, in de auto te stappen en om een uur of 12 hier naar toe te komen rijden.

Zarah en ik hebben een woelige nacht gehad. Ze heeft maar een keer of 4 een klein kwartiertje geslapen en voor de rest alleen maar gekreund, gesteund, gegraven en veel steun bij mij gezocht. Toen Bert hier was om een uur of 9, was ze net een beetje rustig. Haar temperatuur was weer wat omhoog en meer richting normale waarde.

Dus nu is het wachten. Bert en ik hebben vanmiddag wat slaap ingehaald, omdat we verwachten dat het vannacht zal gaan gebeuren. Ze begint nu al weer meer te hijgen en te graven.

Op de foto Zarah op bed naast de werpkist.
Volgende blog hoop ik met pup-nieuws!

Bert op bezoek

Er komt heel veel bij kijken als je hond pupjes moet krijgen. Daarom is Bert (Rodink van kennel Het Rijkenspark) dinsdag al een keertje naar Frankrijk toe komen rijden met een auto vol kraamspullen: werpkist, warmtelampen, hondenkleedjes, kranten, heel veel medicijnen voor als er wat mis gaat tijdens de bevalling en daarna met moeder of pups, preventieve medicijnen, voer, handdoeken, enz enz.
En dan hebben we nog van alles bedacht wat hij mee moet nemen als Zarah aan het bevallen is, zoals een goede weegschaal om de pups te wegen.

Het was voor Zarah echt een feestje om Bert weer te zien. Ze is dol op hem. Zelfs met haar dikke, zware buik sprong ze gelijk als piepend tegen hem op om hem te begroeten, waarna ze een hele tijd niet van zijn zijde week.
Fijn is dat om te zien dat ze zo verknocht is aan hem. Dat zit dus wel goed als ze met haar pups weer naar Dalfsen gaat en er een aantal weekjes moet blijven. Ik zal haar waarschijnlijk veel meer missen dan zij mij...

Bert heeft de werpkist bij ons in elkaar gezet en alles uitgelegd en voorbereid. Doordat het weer niet "je-van-het" was is hij ook maar een nachtje blijven slapen. Dus hebben we lekker tijdens een dineetje en de koffie lekker over alles rondom bevallen en zo gesproken. Dan komen er leuke verhalen boven. Zo blijkt de moeder van onze Sofie -Genny- een bijzondere plaats voor een van haar nestjes te hebben bedacht. Ze zat in de laatste dagen van haar zwangerschap, toen Karla en Bert haar nog even buiten lieten voor haar behoeften. Toen ze haar weer naar binnen wilden halen, was ze verdwenen. Na enig zoekwerk vonden ze een groot vers gegraven gat naast een houten chalet wat ze in de tuin hebben staan. Ze had zichzelf een enorm nest gegraven onder het chalet.
"Ja", zei Bert, "en probeer die er dan maar weer eens onder uit te halen! Ik moest het gat eerst groter graven, er zelf onder kruipen en haar stukje voor stukje er onder vandaan sleuren." De boodschap van Bert was duidelijk: laat Zarah vlak voor haar bevalling niet zonder toezicht buiten rondlopen. Geen haar op mijn hoofd die daar meer aan denkt.

Vannacht heb ik voor het eerst bij haar geslapen, beneden in de eetkamer die nu is omgebouwd tot kraamkamer.
Ze zucht en kreunt veel en zoekt 's nachts steun bij me. Ze sliep dan ook lekker af en toe op bed, dat mag nu wel van mij.

Ik neem ook drie keer per dag haar temperatuur op. Ze zit op een vrij laag gemiddelde: 37,7 graden. (Berners zitten meestal rond de 38 of hoger.)
Zo gauw het een hele graad of meer ineens daalt, gaat het allemaal beginnen. Dan bel ik Bert en Karla weer en komt een van hun naar frankrijk gereden. Als haar temperatuur dan weer stijgt zal de eerste pup binnen 24 uur komen.

Dus vol spanning bekijk ik het babythermometertje als hij bliebt omdat hij klaar is met meten. Ik krijg vast gelijk een hartklopping en vlinders in mijn buik als ik er 36, 7 op minder op zal lezen...

Op de foto Zaar van boven, aan haar ronde rug en bolle buik zie je de grote hoeveelheid pups af. En een detail van de bolle buik met een al behoorlijk opgezwollen tepel. Dat er maar lekker veel melk uit mag komen!

11 pups?

Ze is al weer 7 weken zwanger. Wat gaat het snel zeg!
Gisteren was een belangrijke dag. Ik moest namelijk haar omvang meten om vervolgens via een spannende formule te kunnen voorspellen hoeveel pups er gaan komen. Volgens Karla en Bert is het bijna altijd de juiste voorspelling.
Je neemt de beginomvang (70 cm), die trek je af van de omvang met 7 weken (96 cm!), dat is dus 26. En dat deel je door 2,5. Dan kom je op 10,4. Toen Karla dat hoorde zei ze gelijk dat het er dus waarschijnlijk 11 zouden worden.
11 PUPS!

Geen wonder dat ze al zo'n bolle buik heeft.
Zarah begint nu ook echt rekening te houden met haar buik. Springen doet ze nog nauwelijks, over een boomstam gaat ze met een pootje erop, wat ze anders deed met een hoge elegante sprong erover. Hard lopen wil ze alleen als het echt nodig is en niet meer voor de lol. Vandaag heb ik een lekkere wandeling gemaakt met een van de gasten die nu in huis Boris zijn. Deze mensen hebben 3 labradors. Een hele oude van 14,5 (!) die bleef lekker thuis, één van 2,5 en een pupje van 12 weken. Met die laatste twee gingen we lopen door de eerste sneeuw van dit jaar (niet veel, maar wel mooi!).
Nu zou je denken dat de pup het meest vermoeid zou zijn en achter zou blijven, maar het was Zaartje, die niet vooruit te branden was. Bij terugkomst was ze ook echt uitgeteld en zuchtte en kreunde. Gossie, je zal ook maar 11 pups mee moeten dragen...
En dan moet ze nog twee weken!

Op de site van Berner Sennen kennel De Hoge Veluwe zag ik bijgaande foto van een nest van 16 pups. Zoveel worden het er gelukkig niet.

Het gaat goed

We zijn al weer 6 weken onderweg in dit avontuur. Zaartje krijgt al een behoorlijke buik.
Gisteren ben ik met haar naar de dierenarts geweest, die ook zal assisteren bij de bevalling als er iets mis dreigt te gaan.
Deze dierenarts heet Axelle en is een leuke, zachtaardige, kordate franse vrouw. Ze is erg lief met de honden en kan ze echt zo vol liefde aan staan te kijken en dan zeggen: 'Comme tu es belle ma coucou, comme tu es mignon!" (=wat ben je toch mooi, wat ben je toch een lievie). Dan krijg je wel gelijk het gevoel dat ze in goede handen zijn!

Ze vond dat Zarah in prima conditie was en was blij dat er zoveel pups in haar buik zaten. "Dat is fijn voor de bevalling", zei ze, "dan komen ze er lekker makkelijk uit. Als het er maar een paar zijn, komen ze er veel moeilijker uit, want dan worden ze veel te groot. Veel pups in één buikje blijven kleiner." Ze vond Zarah's buik ook al behoorlijk dik.

Omdat ik Zarah zo goed ken, kan ik zien dat ze nu anders loopt, haar buikt wiebelt al een beetje heen en weer. Maar als ze op haar rug ligt kan iedereen zien wat er aan de hand is: flink opgezwollen tepels en een lekkere ronde buik eronder.

Het gaat dus allemaal prima en zoals het hoort. Ben benieuwd hoeveel centimeter omvang ze donderdagochtend heeft.

Rust

Na alle opwinding over de vaststelling van het feit dat Zarah echt een buikje vol pups heeft, is nu de tijd van rustig afwachten aangebroken. Alle planningen zijn doorgenomen met Karla en Bert. Voedselschema's doorgenomen (de pups in de buik moeten groeien, dus moet Zaar extra eten. Maar ze mogen niet te dik worden, want dan kunnen ze er niet makkelijk uitkomen), regelen van werpkisten die naar frankrijk moeten komen en nog veel meer. Ik moet tenslotte alles leren.

Zarah is duidelijk ook in afwachting. Ze voelt volgens mij heel goed wat dat er iets groots staat te gebeuren. Ze is erg rustig, heel aanhankelijk en wil niets liever dan de hele tijd bij mij zijn en gekuffeld worden. Zelfs tijdens wandelingen is ze erg mak en ook dan bedelt ze om mijn aandacht en knuffels. Dus zoals de foto's die ik net heb gemaakt laten zien, zal je haar voornamelijk in horizontale stand aantreffen de komende tijd.



Bij de dierenarts in Epinal, lag ze ook gelijk onder mijn stoeltje in de wachtkamer. Een vrolijk snuivende boxer-reu die ook de wachtkamer in kwam, moest met man en macht worden tegen gehouden om niet gelijk Zarah uit te dagen tot een lekker robbertje honds-spelen. Maar Zarah moest er niets van hebben: 'Nu even niet jonge man, daar heb ik nu geen zin in als a.s. mama'.
De dierenarts vond haar geweldig, in prima conditie en erg mooi. En dan bleef ze ook nog zo zoet stilstaan bij het maken van de scan. En we zijn toch wel zo'n half uur à 3 kwartier bezig geweest om alles goed te bekijken en alles aan mij uit te leggen.
Ik vond het erg leuk om mee te maken.
Toen ik vertelde over het contract wat ik heb met Karla en Bert voor Zarah en dat hun mij helemaal begeleiden in deze zwangerschap, was ze hoogst verbaast maar ook erg blij dat ze Zarah niet naar NL hadden gehaald voor de dekking en de hele zwangerschap en zo (dat zou namelijk veel te veel stress opleveren voor een teef om uit haar vertrouwde omgeving te worden gehaald tijdens zo'n enerverende periode). Toen ik zei dat Bert zelfs naar mij toekomt vanuit NL om me te helpen bij de bevalling, was ze helemaal perplex! 'Deze fokker heeft echt veel liefde voor zijn honden!' En dat had ze goed gezien!

Ondertussen ligt onze Zaar natuurlijk aan mijn voeten, onder het buro. Kopje om de tafelpot gedrapeerd en buikje omhoog.
Soms zou ik willen dat ik permanent het fototoestel bij me had, want dan kon ik hele series maken van leuke slaapstandjes. Die zullen ook nog wel in grote getalen volgen de komende tijd. Ben benieuwd hoe dat er uit ziet als ze een echt dikke buik heeft...

Nog een foto van de buik met dikke tepeltjes...