Van 11 naar 1

Zarah is bevallen. We hebben saampjes heel wat meegemaakt de afgelopen 2 dagen. We hebben ervaren hoe hard en meedogenloos de natuur is, maar ook hoe mooi en vertederend.
Het begon dus allemaal tweede kerstdag, tijdens het kerstdiner. Temperatuur gedaald. Bert gebeld en die kwam zondagochtend 27 dec hier. De dag verliep redelijk rustig voor Zarah, tegen de avond begon de onrust weer te komen. Hijgen, zuchten en niet weten hoe te liggen met de dikke gevoelige buik. Om ongeveer 24.00 uur braken haar vliezen. Natuurlijk toen ze op mijn bed lag. Dekbed nat, matras nat...
Daarna weer wachten wachten en nog eens wachten. Bert was nog even wat gaan slapen. Om ongeveer half drie kromde Zaar haar rug en slaakte een klaaglijke kreun. Haar eerste wee. Ik heb Bert erbij gehaald en toen samen weer wachten. Hij zei nog tegen me: "Dat is nu honden fokken. Wachten, wachten en nog eens wachten."
Zarah had geen beste weëen, het waren er niet echt veel, onregelmatig en maar een enkeling was erg krachtig. Daardoor duurde het lang voor er een pup kwam. En toen Bert hem er uiteindelijk uit had weten te trekken, gepaard gaand met een enorme schreeuw van Zarah, was het geen fijn gezicht. Het vlies om de pup was erg zwart en de pup kwam er geheel levenloos uit. Bert heeft nog geprobeerd om er leven in te wrijven, maar het was al te lang dood.

Voor iemand die nog nooit een geboorte "live" heeft gezien is het niet echt fijn als het een doodgeboren exemplaar wordt. Maar goed, het was nog lang niet het einde van het werpen der pups, dus we hielden de moed er in.
En weer wachten dus. Ook nu waren er erg weinig weëen, het duurde veel te lang. Na anderhalf uur hebben we haar buiten een rondje laten lopen. Dat hielp wel iets, maar al snel werden de kracht en frequentie van de weeën weer minder. Toen heeft Bert een injectie met wee-opwekkend middel ingespoten. Dat had wel zichtbaar effect. Na een serie weeën voelden we pootjes naar buiten komen. Stuitligging. Dat hoeft geen probleem te zijn bij honden. Maar het duurde veel te lang. Dus hebben we ons best gedaan het eruit te trekken, maar het lukte niet, het zat te ver. Tijd voor drastische maatregelen!

Bert ging de auto klaarzetten (deze stond nog boven op onze berg i.v.m. de sneeuw), mijn schoonzusje Marjan lette even op Zarah en ik ging de dierenarts bellen. Met deze arts in Xertigny (plaatsje op 15 min rijden afstand, had mij op het hart gedrukt dat mocht het verkeerd gaan ik altijd kon bellen, ook 's nachts en op feestdagen. Tot mijn afgrijzen, vertelde ze me geen keizersnede te kunnen doen omdat ze geen assistente had i.v.m. de feestdagen. Ze verwees me bloedleuk door naar de grote praktijk in Epinal (dik half uur rijden, bijna 40 km), waar ik ook voor de echo geweest was. Ik heb haar afgekapt en heb snel de dierenarts van Bains-les-bains gebeld, zo'n 22 kilometer hier vandaan. Die zouden er ook altijd zijn voor je, had mijn Franse buurman wel eens gezegd. Ik kreeg de oude dr Rapin aan de lijn, die me wat gerichte vragen stelde en kortaf mededeelde dat ik maar snel naar de praktijk moest komen. Dus ik snel naar Zarah om haar in de auto te zetten. Tot mijn schrik hing daar de pup al in zijn vlies uit Zarah haar kontje te bungelen. Ik trok hem er snel uit, verwijderde het vlies en begon hem droog te wrijven. Maar mijn angst werd al snel bevestigd, ook dit hummeltje was dood. Ook nu heeft Bert weer een poging gedaan het tot leven te wekken, maar helaas.

Dus werd de rit naar Bains-les-bains iets minder gehaast, maar toch enerverend. Zarah kreeg weer weeën van het schommelen van de auto en ik kon heel moeilijk bekijken of er ook daadwerkelijk iets uitkwam. Dan duurt zo'n rit erg lang. Eindelijk waren we er en ik spurtte met Zarah naar binnen. Daar stonden twee dames. Ik stelde me voor en ze zeiden me op de hoogte te zijn. Ik nog een keer vertellen hoe het zat. Toen ging er eentje bellen. Toen kwam ze met het verhaal, dat we Zarah maar moesten geven, dat ze haar een uur zouden observeren en dan beslissen of ze dan toch een keizersnee zou moeten hebben.
"Oh nee", zei Bert", ik laat deze hond geen seconde in de steek. Ik weer uitleggen dat er gelijk een keizersnede moest worden uitgevoerd omdat de meneer die bij mij was de fokker is van de hond en dat hij had geanalyseerd dat het de enige oplossing was en dat hij al vele jaren ervaring had met Berners.
Toen kwam de aap uit de mouw: er was voorlopig geen arts beschikbaar. Die zaten bij de varkens, ook een spoedje. En die dames maar zuchten, alsof zij het toch wel het zwaarste hadden met zulke lastige klanten.



Toen nam ik het heft in handen. Mijn arme Zaar stond naast me heel ongelukkig en bijna getraumatiseerd te zijn en voor haar welzijn moest ik nu handelen. Ik heb de dames bijna opgedragen gelijk die praktijk in Epinal te bellen en te zeggen dat ik er aankwam. Gelukkig deden ze het zonder morren.
En Bert, ik en arme Zaar weer de auto in. Wat een lange rit leek dat!
Uiteindelijk arriveerden we bij de kliniek en daar stond al snel de arts voor onze neus die fantastisch was in alle opzichten. Hij begreep ons verhaal al snel en bevestigde onze conclusie dat een keizersnee het enige juiste was om te gaan doen. Hij kon ook wat Engels en daardoor kon Bert ook zelf met hem communiceren. Hij was ook heel goed met Zarah, gaf haar een geruststellende knuffel en ze liep vol vertrouwen met hem mee. De operatie startte gelijk en wij mochten meekijken via een rond raam in de deur. Bert wil altijd of aanwezig zijn bij de operatie of kunnen meekijken, zo heeft hij wel eens enorme missers van artsen die zaten te prutsen kunnen voorkomen!

Bert roemde de arts en assistente in alle toonaarden. Keurig werk, zeer professioneel en netjes en zorgzaam tot in de details. Hij overtuigde me dat het erg interessant was en helemaal niet naar of eng om naar te kijken. Dat klopte en ik verbaasde me erover hoe goed ik er tegen kon. Wat we zagen, was overigens niet leuk om te zien. De een na de andere dode pup kwam er uit. Tot er ineens een piep-geluid uit de operatie zaal kwam. Dat was het heerlijkste geluid wat ik in tijden gehoord had!

Ineens liep Bert met grote stappen naar binnen en hielp de assistente met een poging om twee pups weer tot leven te wekken. Hij vroeg me een handdoek die we zelf hadden meegenomen te pakken. Toen ik me ook in de operatiekamer begaf om hem die te geven, kreeg ik ook een pup in handen, met de mededeling, dat ik heel hard over die pup moest wrijven, om te proberen het te redden.
Daar sta je dan voor je gevoel een pasgeborene te mishandelen, terwijl een meter van je vandaan je lieve Zaar ligt met haar hele baarmoeder uit haar lijf en een opengesneden buik. Het is bijzonder zo veel als een mens aankan op zo'n moment...



En het resultaat heb je al kunnen lezen in de kop en voelde je dus al aankomen: één pupje heeft het overleefd!
Het waren 7 pups in totaal. 6 teefjes en 1 reu. Prachtig getekende flinke pups. Oorzaak van deze ellende onbekend. Zaar heeft te lang gewacht met de pups aan de buitenwereld over te laten. Waarom?

Ik zit hier nu naast de werpbak en daarin ligt Zarah die als een zeer trotse moeder haar lieve vertederende pupje zit te likken.
Ik ben vreselijk blij en gelukkig dat Zarah haar moedergevoelens op een pupje kan uitleven, ook al is het er maar een. Die kleine krijgt heel wat te verwerken, maar krijgt dan ook 10 volle tepels met lekkere melk er voor terug en heeeeeeel veel liefde.

Ik had vele namen bedacht voor dit nestje wat met de letter i moet beginnen. Door alle gebeurtenissen, was uiteindelijk de naam snel gevonden voor dit mooie meisje. Innocence.

De foto's van dit wondertje der natuur spreken voor zich...