Een piepje

Wat een mooie foto van onze Zarah is dit. Heel haar kop is een en al oplettend-heid.
Ze zit aan een kant van het bed en aan de andere kant staat de werpkist met daarin de kleine Innocence. Je raadt het waarschijnlijk al: Inno slaakte een piep. Daarom kijkt onze Zaar zo. Wat is er met mijn pup. Moet ik er heen? Moet ik haar redden? Wil ze drinken?
Het is prachtig om te zien hoe belangrijk dat voor haar is. Als Innocence alleen in de kist ligt en begint te kreunen en piepen zie je Zarah in een soort snelle tijgersluipgang op haar af rennen. Meestal blijft ze dan nog even voor of half in de kist staan en begint mee te piepen, alsof ze wil zeggen: wat is er met mijn pup, help, wat moet ik nou doen?
Ook mooi is het hoe ze mij daar dan in betrekt. Als we samen bij de kist staan en Inno geeft een piep kijkt Zarah eerst aandachtig naar haar kind (ik ook) en daarna kijkt ze mij aan (en ik haar). Ik zeg dan tegen haar zoiets van: wat is er nou met je pupje? En dan kijken we allebei weer naar Inno. Als ze daarna dan stil blijft liggen slapen , kijken Zaar en ik elkaar weer aan en zeg ik: loos alarm, ze ligt al weer lekker. En dan gaan we saampjes stilletjes weg om de baby lekker te laten slapen.
Lief he?