Wat zit een mens toch weer ingewikkeld in elkaar. Als je aan mij vraagt hoe het gaat met Innocence zal ik spontaan zeggen: "prima hoor. Ze groeit als kool; het gaat allemaal veel te snel, ze is alweer 12 dagen oud! " Maar als ik zo bij haar zit dan zit ik maar te hopen dat ze haar oogjes open doet. Ik verheug me erin dat ze al zo groot is en vind het prachtig dat ze al bijna kan lopen, dat de stand en bewegingen in haar pootjes al goed zijn maar alleen de spierkracht is nog niet voldoende.
Dat is toch gek!? Eigenlijk zou ik moeten hopen dat ze nog lang niet gaat lopen en moet ik het moment vrezen dat ik voor het eerst open oogjes zal zien!
Want het gaat toch veel te snel? Hoe sneller het gaat hoe minder lang ik er van zal kunnen genieten.
Er zit maar een ding op, gewoon genieten van de kleine prul en elke ontwikkelingsfase goed in me op nemen en niks missen.
Daar doe ik dan ook mijn best voor. Maar het gewone leven begint weer een beetje vorm te krijgen. Grote schoonmaak in huis Boris, sneeuw ruimen, kerstspullen allemaal weghalen, eigen huis schreeuwt ook om weer eens goed gepoetst te worden en mijn verenigingsleven begint ook weer. Vergaderingen en etentjes luiden een nieuw seizoen in van mijn koor en het kerstmarkt-atelier. Gelukkig is René er ook om af en toe een oogje op moeder en pup te houden. En gelukkig kan hij er ook erg van genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten