donderdag 25 februari 2010

De wijde wereld in


Gisteren heb ik Innocence voor het eerst mee genomen naar beneden, naar het centrum van Plombières.
Dat is voor zo'n hummel van net 8 weken een hele wereldreis. Uiteraard heb ik haar het grootste deel gedragen, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend voor haar.
De oude stelregel is voor Berner Sennen pups, is dat ze elke week dat ze ouder zijn weer een minuutje langer mogen wandelen achter elkaar en aan een stuk door. Dat is erg veilig en mag best een beetje overschreden worden. Maar de boodschap is duidelijk: vraag niet te veel van de pootjes van je pup. Nu is het bij ons ook nog eens extra inspannend wandelgebied, met veel klim- en daal-werk en obstakels, dus ik ben voorzichtig.
Inno loopt lief mee aan de lijn en heeft helemaal geen bezwaar tegen het mooie halsbandje wat we voor haar gekocht hebben als we dat om doen. Het is een soort oranje/terra kleurtje, met hondenpootjes erop: staat mooi bij de bruine kleur in haar vachtje, maar natuurlijk ook bij al het zwart.

De afdaling ging lekker langzaam. Overal heb ik haar laten snuffelen en kijken. Hoe verder we kwamen, hoe meer ze enige schroom kreeg om nòg verder te lopen. Ze keek me aan met zo'n blik van: "nog verder? Maar ik ben nu wel erg ver van mama weg! Weet je het zeker, moeten we niet de andere kant op?" en dan keek ze steevast achterom naar de terugweg.
Maar ze hoefde niet heel erg veel aanmoediging om weer vrolijk met me mee te hobbelen.
Onderweg nog de nodige dames ontmoet die buiten hun sigaretje stonden te roken. Natuurlijk helemaal lyrisch van Inno. Ze smolten allemaal van haar lieve koppie en bolle wollige lijfje en konden natuurlijk niet van haar afblijven. Heel goed! Dat hoort er allemaal bij. En Inno ging lekker!

Tussen de winkels en huizen aangekomen, was er al snel de eerste confrontatie met een langsrijdende auto. Ze merkte hem nauwelijks op! Bang... wat is dat? Lekker snuffelen, kijken en luisteren. Wel zichtbaar op haar hoede, want het was tenslotte allemaal vreemd en nieuw. Een moeder met twee kinderen waren wel een beetje raar. Kleine mensjes... bestaat dat ook? Dat is gek! Helaas gaf de moeder de kinders niet de gelegenheid Inno te knuffelen, dat zou beter zijn geweest.
Daarna ben ik naar het einddoel gegaan: het atelier van de kerstmarkt waar ik vrijwilliger ben. Het zit in een oud schoolgebouw en op de tweede verdieping werken we altijd. Daar kwam ik al snel de andere vrijwilligers tegen en ook deze dames waren helemaal dol op Inno. Een ervan had haar kleindochter van 10 meegenomen met een vriendinnetje, dus die hebben ook lekker met Ientje geknuffeld.

Ik heb onder een tafel een lekker beschut plekje gemaakt, met wat stoelkussentjes, een meegenomen handdoek en mijn jas. Daar heeft ze lekker gelegen en gedommeld. Wat een zoete pup!
Uiteraard heeft ze er ook nog een lekkere plas en poep neergelegd, maar wel heel ver van dat knusse nestje wat ik gemaakt had, en dat is een goed teken.

Toen ik zo'n 1,5 à 2 uur later wegging stortte het van de regen. Oeps, dat was even een beetje lastig met zo'n jong pupje aan de lijn en een berg die beklommen moest worden.
Gelukkig ging een van de dames ook naar huis, met de auto. Ze kwam naast ons rijden en vroeg of ze ons af kon zetten. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Met Inno op schoot hebben we toen een lekker droog autoritje gemaakt de berg op! Wat een bofferts waren wij. Het stukje van de auto naar het huis (ik had de mevrouw wat verder van huis laten stoppen zodat ze geen ingewikkelde draai hoefde te maken, want het was geen beste autorijder...) zo'n 300 meter bergafwaarts was zelfs al te veel voor het pupje. Ik heb haar nog een flink stuk gedragen.




Thuis was het een vrolijk weerzien met mama en tante Sofie. Ze was wel erg nat en ik ook. Ik heb haar en mezelf lekker afgedroogd en toen Inno te eten gegeven. Daarna was ze helemaal afgepeigerd. Ik ook eigenlijk.
Zo'n eerste keer de wijde wereld in is voor Inno spannend, maar voor mij ook hoor!

Ps. ...en het gaat steeds beter met Ien en Soof. Kijk maar een naar onderstaand tafreeltje... Niets gearrangeerd hoor! Ze zijn zelf zo gaan liggen!

zaterdag 20 februari 2010

Dappere dodo

Wat maakt een pupje van 7 weken toch een hoop mee elke dag.
Alles is nieuw, alles is spannend en daarom moet alles onderzocht worden. Op deze leeftijd gaat het karakter van de pup zich manifesteren. En dat belooft wat voor Innocence!



Onze Inno is een enorme dappere Dodo. Als ze ergens van schrikt, schiet ze even weg en draait zich vervolgens gelijk om, om eens even te gaan onderzoeken waar ze nu van geschrokken was. Alle dingen waarvan ik gewend was dat pups de eerste keer erg bang van zijn, doen haar niks. Een stoel of een strijkplank over haar hoofd heen tillen om elders neer te zetten, daar hapt ze naar omdat ze dat wel eens beter wil onderzoeken. Een grote vuilniszak uitschudden om hem open te krijgen, daar hangt ze gelijk in. Een stofzuiger heeft een erg aantrekkelijke slang en snoer om flink mee te spelen. Zet je hem aan, kijkt ze even op en gaat vervolgens weer vrolijk verder met spelen.
Stevig persoonlijkheidje! En ook naar de andere honden. Krijgt ze een snauw van Sofie, zo van 'wegwezen kleine opdonder ik wil niet met je spelen', dan keert ze zich om en doet gewoon weer een uitdaag-poging. Na een aantal snauwen is het steevaste resultaat dat Sofie maar verkast om dat getut van die pup te ontlopen. Zo ook met Zarah, die niet altijd met haar kroost wil spelen. Alleen als Inno te lang te hard aan haar tepels sabbelt/knabbelt wil ze iets steviger uitvallen naar haar. Ook produceert Zarah dan een blaf die ik nog nooit van haar gehoord heb. Een compleet nieuw geluid: 'hou op!'.
Maar ook daar is de kleine troel niet echt van onder de indruk. Ze snapt de boodschap van mama gelukkig, maar keert vervolgens terug om eens flink in moeders wang of oor te bijten: 'dan maar spelen'.



Inno is ook behoorlijk intelligent. Oefeningetjes als 'zit' heeft ze snel door. Ze kan zich ook snel aanpassen aan een situatie. Snapt snel mijn gewoontes en gemoedstoestand. Volgt me als er wat te halen valt voor haar en volgt me niet als ze dreigt alleen in haar kamertje te moeten blijven of als ik haar naar binnen wil halen en ze nog buiten wil blijven spelen.

Haar band met Sofie is ook interessant. Soof heeft het niet zo op die kleine beweeglijke bijter. Dus ontlopen is de gebruikelijke tactiek van Sofie. Maar af en toe als Inno's aandacht niet op Sofie is gevestigd, is dat kleintje wel interessant en benadert Soof de pup voorzichtig, besnuffelt haar en is geïnteresseerd. Buiten is ze wat makkelijker met Inno en heeft ze zelf wel de neiging om met haar te spelen. Inno van haar kant blijft proberen bij Sofie in het gevlij te raken. En na vele pogingen hanteert ze dan een hele oude, wijze tactiek: 'If you can't beat them, join them!' Ze gaat dan lekker bij Sofie liggen slapen!

zondag 14 februari 2010

Alleen



Ik ben een weekje alleen thuis, omdat René dit weekend naar een Natuurfoto-festival is, naast z'n gewone werkdagen in NL.
Daardoor moet ik nu alles voor mijn drie honden zelf doen. Uitlaten, eten geven, entertainen...
Met twee was dat helemaal geen probleem. Nu met drie is het weer even wennen. Nu komt dat ook doordat die derde nog niet zo thuis is in alle dagelijkse hondendingetjes hier in huis.
Als ik eten sta te maken voor alle drie, staat ze bijvoorbeeld te piepen alsof ze een week al niets te eten heeft gehad en ik ook nu niet van plan ben haar te laten delen in al dat lekkers. Zaar en Soof weten wel beter en staan rustig te wachten tot de bak onder hun neus verschijnt.
Als ik dan die bakken met lekkere brokjes op neushoogte vasthoudt zodat ze lekker kunnen eten en die van Inno op de grond zet, neemt de kleine pup drie happen en verplaatst al snel haar schrok-op snuitje naar de bak van moeder of tante. Die grote meiden hebben totaal geen baknijt en zijn niet gewend dat er een andere hond in hun bak komt. Dus van pure verbazing doen ze gewoon een stap terug en laten dat kleine monster eten. Maar ik laat dat dus niet toe... Maar met je handen vol bakken is dat niet eenvoudig. Dus even een bak op de grond, pup eruit graaien, met de neus in haar eigen bak duwen en de grote bak weer onder de juiste snuit houden. Je zou er een leuke slapstick film van kunnen maken.
Een heerlijk gedoe dus... en het is nog maar één voorbeeldje.

Maar Inno heeft ook haar hele goede kanten. Het feit namelijk, dat ze alleen opgegroeid is, heeft ervoor gezorgd, dat ze heel goed alleen kan zijn en nog graag ook. Als ik dus met de grote meiden wil gaan wandelen is de enige zorg die ik heb voor die tijd: Inno lekker moe maken. Flink spelen of laten ravotten met Zarah. Als ze dan uitgeput is en wil slapen, zoekt ze vanzelf haar kamertje op en kiest een stil hoekje om in weg te kruipen. Ligt ze bij ons in het kantoortje te spelen, dan zoekt ze daar een hoekje. Dan laat ik haar even dommelen en til haar dan op en breng haar naar haar eigen vertrek. Niets is er zo lekker als een slaperige pup optillen en knuffelen! Inno is ook een meester in kreunen als ik haar dan optil, uuuhhjjjmmm... (ik ben moe, laat me toch liggen), hhhhuuhhhmmmmjjj... (nou vooruit, dit is wel een lekker plekkie).
Heerlijk dat geluid!

Onderstaande foto toont de ondeugendigheid van onze Ien: dat oogje ...

zaterdag 13 februari 2010

Dank!

Lieve lezers van de blog van Zarah en haar pupje Innocence,

Nu we toch een soort nieuw hoofdstuk aanboren van het grote avontuur van Zarah en haar zwangerschap, vind ik het de hoogste tijd om even bij jullie stil te staan.
Toen ik de blog begon kon ik in mijn stoutste dromen niet vermoeden wat mijn blog allemaal bij mensen los zou maken. De gebeurtenissen zijn natuurlijk ook wel erg bijzonder geweest, iets wat ik ook niet kon voorspellen (gelukkig niet!)

Ik heb menigmaal met tranen in de ogen jullie reacties gelezen en ontvangen. Van vrienden, familie, gasten van La petite Frida, maar ook onbekenden! Via de reacties die je onder elke aflevering kan zetten, via mailtjes, telefoontjes en kaartjes per post heb ik zoveel medeleven van jullie mogen ontvangen! Het is hartverwarmend en erg ontroerend. Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor deze morele steun.
Mijn mooiste kadootje is natuurlijk dat Ientje bij ons blijft (ja, Innocence haar mooie naam wordt al lekker omgebogen tot allerlei troetelnaampjes).

Het leven met dit pupje blijft een avontuur en ik barst nog steeds van de inspiratie om erover te schrijven, dus de blog gaat gewoon nog door. Wellicht zal de frequentie nu en dan eens af nemen als het dagelijks leven en alle bijkomstige werkzaamheden weer zijn gewone omvang gaan krijgen, maar ik doe mijn best om het zo vaak mogelijk te doen.
Ik kijk ook erg uit naar haar eerste avonturen in de grote wereld, als ik haar meeneem naar beneden, naar het centrum van Plombières. En haar ontmoeting met de honden van de gasten! (Als eerste twee kanjers van een golden retrievers, Kiko en Bucks. Dat wordt een feestje!)

Nogmaals allemaal bedankt voor alle hartelijkheid, merci!

donderdag 11 februari 2010

Innocence blijft!!!!!






















Het was even stil op de blog rond Innocence en Zarah.
Dat had een hele goede reden: we zijn naar nederland geweest.
Het was tijd voor Inno om haar chip te krijgen, de eerste vaccinaties en het allerbelangrijkste: de beoordeling van Karla en Bert die nog steeds moesten beslissen of ze Inno wilden houden.
We vertrokken uit PLombières - waar een meter sneeuw probeerde weg te smelten - tegen de middag. Voor het eerst was Inno buiten. Ik heb haar in een dekentje gewikkeld naar de auto gebracht die als gevolg van de vele sneeuw op ongeveer een 100 meter afstand van ons huis stond. Dat was al een heel avontuur voor haar. Ik heb haar aan de sneeuw laten snuffelen, aan struiken en bomen en alles wilde ze ruiken en proeven en was spannend. In de auto zat ze al snel bij René op schoot te slapen. Zo zoet!



De reis liep voorpoedig en om ongeveer half 8 waren we in Dalfsen bij Karla en Bert.
Karla heeft Innocence gelijk eens heel goed bekeken en had het al erg snel gezien. Ze knuffelde nog even met de dikke pup en toen gaf ze haar terug in mijn armen met de historisch mededeling: alsjeblieft, je heb er weer een kind bij!
Volgens Karla is het een prachtige pup, die uit zal groeien tot een mooie stevige teef, goed gebouwd en alles zoals het moet. Op een klein puntje na: de tekening van haar koppie. Die is erg ongebruikelijk. Ik vind het schattig, maar dat zegt natuurlijk niks.
Wij hebben vroeger Frida ook uitgekozen en die had een aftekening, die was nog veel gekker! Een zwarte bles in de witte. En ook op alle plekken op haar lijf waar wit kan zitten een overdadige hoeveelheid er van, ook in de nek en op haar koppie. Het was volgens ons een schoonheid met een hoog vertederings-gehalte. (zie foto)


Innocence en Zarah zijn een paar daagjes bij Karla en Bert geweest terwijl ik met Sofie wat familie bezocht heb en René gewoon aan het werk was bij Grasduinen. Inno heeft lekker in een ren gezeten met twee pups van een week ouder en eindelijk op die manier ervaren wat het is om broertjes of zusjes te hebben. Dat ging fantastisch. Ze lag er gelijk al tegenaan te slapen en heeft heerlijk met ze gespeeld. Ook heeft ze fijn tussen vele volwassen berners in gelopen en heeft veel vriendelijkheid, maar ook een enkele afstraffing ervaren. Prima allemaal voor haar socialisatie.



Gisteravond laat zijn we weer thuis gekomen, na een enerverende tocht door heftige sneeuwval in NL en het eerste stuk van België. Thuis was Inno door het dolle. Aan een stuk door spelen en ravotten. Ze rende van de ene kant van het huis naar de andere. Deels achter Zarah aan, deels gewoon omdat het zo leuk was om dat te doen.
Het wordt echt een boef en een ondeugd. Snel beginnen met wat basis begrippen bij te brengen. Het wordt de hoogste tijd dat ze snapt wat 'nee' betekent.




Het is duidelijk. Ons gezin is nu aangevuld met een dametje die veel aandacht zal vragen. Gelukkig slaapt ze ook lekker veel en vind ze het prima om alleen in haar kamertje te moeten blijven. Da's wel een groot verschil als je een pup meekrijgt die nog bij moeder en broers en zussen geleefd heeft tot aan dat moment. Heeft duidelijk zo zijn voordelen zo'n enigst kindje....

donderdag 4 februari 2010

Veranderingen

We hebben beneden een kamer. Dat is onze eetkamer. Deze hadden we omgedoopt tot kraamkamer. Werpkist (geleend van Bert en Karla) erin en bed ernaast. Zo hebben we de eerste weken van Inno's leven een lekker beschut hokje voor haar gehad.
Maar voor een pup van vijf en een halve week, is zo'n hokje te beperkt. 's Nachts wil ze er uit naar haar moeder toe die ernaast op bed ligt en piept dan het hele huis wakker (wij slapen er pal boven!). Overdag wil ze ook steeds langere perioden de wereld verkennen. Om daarbij in de buurt te blijven is soms even niet zo handig, omdat je met heel andere dingen bezig bent. Dus moesten we de kamer drastisch gaan veranderen.
Puppie-proof moet het zijn. Dus alles wat gevaarlijk kan zijn voor een pup en zich op pup-hoogte bevindt moet worden verwijderd of afgedekt. Je wil echt niet weten wat je dan allemaal tegenkomt. Snoeren, stopcontacten, kasten waar ze in kan enz..
Bed weg, werpkist gedemonteerd en een hoek ervan laten staan, zodat Innocence nog een stukje van haar vertrouwde omgeving houdt en het is ook handig om snoeren en stopcontact af te dekken. We hadden een paar dagen geleden al een mand voor haar geregeld, zodat ze een eigen plekje heeft. Die hadden we er in de werpkist bijgezet en 's avonds had ze het al helemaal geadopteerd als haar plekje en verdween ze er met een kreun in en sliep gelijk.

Hieronder zie je de veranderingen die haar nestje heeft door gemaakt.
Eerste foto is gemaakt toen ze één dag oud was, ik was bij haar gaan zitten in de werpkist om haar aan mij te laten wennen. Ze heeft een groot dun kussen centraal in de bak liggen en ze kruipt zelf lekker midden onder de warmtelamp.
Tweede foto is als ze 22 dagen oud is en een kleiner kleedje heeft en veel kranten. Ze is zelf gaan plassen en poepen (de eerste weken is het de moederhond die dat op gaan helpt door haar buik en kontje likt en zorgt ook voor de verwijdering van alles wat er uitkomt. Die plasjes en poepjes zie je liever niet op het kussen (de intentie om uit het nest te gaan is vanaf het begin prima, maar ze is soms wat lui en loopt net tot over de rand van het platte kussen, waardoor haar kontje net boven de rand hangt en het plasje toch half op het kleed komt.
Derde foto is zoals het nu is. Geen bak meer om het nest en lekker veel ruimte om te spelen. Ze doet het gelijk al heel goed, want als ze moe is zoekt ze gelijk haar roze mandje op en gaat erin of half eruit hangend in slaap. (let vooral op weer zo'n lui plasje wat rechts in het beeld ligt. 30 cm verder liggen de kranten.

Dat wordt spannend vannacht. Ben benieuwd waar ik haar vindt morgen ochtend...



dinsdag 2 februari 2010

Filmpje

Het is zo'n heerlijk schouwspel om een pup te observeren. Geen foto kan op tegen de realiteit.
Zo'n kleintje beweegt namelijk zo heerlijk doedelig.
Daarom heb ik ook al vanaf het begin dat Innocence er is filmpjes gemaakt met mijn fotocamera.
Dat zijn simpele hele korte filmpjes van een basis kwaliteit, maar toch heel leuk.
Deze wilde ik bij deze blog voegen. Dat zou moeten kunnen. Maar telkens heb ik het geprobeerd en het lukte niet.
Nu heb ik het maar op een andere manier gedaan en heb ze op Youtube gezet.
Voor iedereen die wil genieten van de kleine Inno: ze zijn te vinden onder "Puppie Inno" of mijn naam "Ellis van den Berg".
Voor iedereen die foto's wel voldoende vindt, hierbij nog wat stilstaande beelden van de met moeder spelende pup.