zondag 14 februari 2010

Alleen



Ik ben een weekje alleen thuis, omdat René dit weekend naar een Natuurfoto-festival is, naast z'n gewone werkdagen in NL.
Daardoor moet ik nu alles voor mijn drie honden zelf doen. Uitlaten, eten geven, entertainen...
Met twee was dat helemaal geen probleem. Nu met drie is het weer even wennen. Nu komt dat ook doordat die derde nog niet zo thuis is in alle dagelijkse hondendingetjes hier in huis.
Als ik eten sta te maken voor alle drie, staat ze bijvoorbeeld te piepen alsof ze een week al niets te eten heeft gehad en ik ook nu niet van plan ben haar te laten delen in al dat lekkers. Zaar en Soof weten wel beter en staan rustig te wachten tot de bak onder hun neus verschijnt.
Als ik dan die bakken met lekkere brokjes op neushoogte vasthoudt zodat ze lekker kunnen eten en die van Inno op de grond zet, neemt de kleine pup drie happen en verplaatst al snel haar schrok-op snuitje naar de bak van moeder of tante. Die grote meiden hebben totaal geen baknijt en zijn niet gewend dat er een andere hond in hun bak komt. Dus van pure verbazing doen ze gewoon een stap terug en laten dat kleine monster eten. Maar ik laat dat dus niet toe... Maar met je handen vol bakken is dat niet eenvoudig. Dus even een bak op de grond, pup eruit graaien, met de neus in haar eigen bak duwen en de grote bak weer onder de juiste snuit houden. Je zou er een leuke slapstick film van kunnen maken.
Een heerlijk gedoe dus... en het is nog maar één voorbeeldje.

Maar Inno heeft ook haar hele goede kanten. Het feit namelijk, dat ze alleen opgegroeid is, heeft ervoor gezorgd, dat ze heel goed alleen kan zijn en nog graag ook. Als ik dus met de grote meiden wil gaan wandelen is de enige zorg die ik heb voor die tijd: Inno lekker moe maken. Flink spelen of laten ravotten met Zarah. Als ze dan uitgeput is en wil slapen, zoekt ze vanzelf haar kamertje op en kiest een stil hoekje om in weg te kruipen. Ligt ze bij ons in het kantoortje te spelen, dan zoekt ze daar een hoekje. Dan laat ik haar even dommelen en til haar dan op en breng haar naar haar eigen vertrek. Niets is er zo lekker als een slaperige pup optillen en knuffelen! Inno is ook een meester in kreunen als ik haar dan optil, uuuhhjjjmmm... (ik ben moe, laat me toch liggen), hhhhuuhhhmmmmjjj... (nou vooruit, dit is wel een lekker plekkie).
Heerlijk dat geluid!

Onderstaande foto toont de ondeugendigheid van onze Ien: dat oogje ...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten