Prikje

Wat is onze Innocence al een dikke grote beer. Het kleintje is vandaag pas 10 weken geworden en ze weegt al 10,8 kilo.
Vandaag realiseerde ik me hoe uniek het is om een pup vanaf haar geboorte bij je te hebben en houden. Daardoor is ze al zo vertrouwd met haar omgeving, jou-zelf en alles in huis. Als je zo'n kleintje meekrijgt van de fokker, dan is ze met 8 à 9 weken pas voor het eerst bij je. Alles is dan nieuw. Je moet aan haar wennen, zij aan jou. Vertrouwen moet groeien en dat is niet makkelijk. Nu weet ik zo goed wat ik aan haar heb. Ik laat haar gerust alleen buiten, of beneden in huis. Ik weet precies wat ik van haar kan verwachten en dat ik me geen zorgen hoef te maken. En zij vertrouwt mij ook blindelings en is net zo veel aan mij verknocht als aan haar moeder. Dat voelt ook erg fijn.

Het is gewoon een hondje met een prachtig karakter. Dat bleek vandaag maar weer eens. We gingen naar de dierenarts voor haar tweede prikje. Daar was ze zo zoet en meegaand. Lief zitten wachten op onze beurt. Zoet op de weegschaal gaan zitten en in de behandelkamer alle betastingen van de arts heel gedwee toegestaan (best lekker al dat gefriemel!).
Deze fantastische arts neemt ook alle tijd voor je en dus was ze best lang bezig, toch bleef Inno lief geduldig wachten. Het was dezelfde arts die destijds Zarah haar buikje had gescanned om te zien hoeveel pupjes er in zaten, een schat van een mens en zeer kundig.
Na dat artsen-bezoekje zijn we een tuigje voor haar gaan kopen, die ze om krijgt in de auto, zodat ze los in de grote achterbak kan zitten. Zaar en Soof hebben er ook altijd een om. Op dat moment hebben we haar voor het eerst alleen in de auto laten zitten terwijl wij in de winkel waren. Toen we terugkwamen lag ze heerlijk te slapen!

Tot slot zijn we langs Vincent Munier geweest, de natuurfotograaf en vriend van René die aan de noordkant van de Vogezen woont. Vincent heeft een jonge airdale terrier, die heel druk en levenslustig is. Dat leek ons ook een hele goede ervaring voor Inno. De ontmoeting was indrukwekkend voor Inno en ze was best geintimideerd en een beetje bang voor Louba (teefje). Maar dan is het fantastisch om te zien hoe snel ze zich dan weer hersteld en al snel hobbelde ze vrolijk achter Louba aan. Deze druktemaker was wel wat opdringerig en wilde het veel kleinere pupje zelfs berijden, maar Inno wist dat handig te omzeilen door op plekjes te gaan zitten, waar dat niet kon en pikte wel brutaal haar bal af!
Buiten lopen nog wat kippen rond en die vond Inno ook geweldig om mee te spelen. Alleen de kippen dachten daar iets anders over en waren snel vertrokken.
Innocence liep tegen de tijd dat we weer vertrokken rond, of ze er al weken was en ging met regelmaat knuffels halen bij Vincent en zijn vriendin Lulu.
Kortom, Inno was weer voorbeeldig en heeft weer meer levenservaring opgedaan.
Volgende week zaterdag wordt ook heel spannend! Dan gaat ze voor het eerst naar school...

...wel vermoeiend hoor al die avonturen: