En Inno groeit maar door, wordt groter en groter en met haar haar streken ook!
Al heel lang geleden zei iemand al eens tegen me, dat ik mijn handen wel vol zou hebben aan haar als ze iets ouder zou zijn.
Nou, het lijkt soms wel eens die kant op te gaan!
René en ik hebben ooit in een van onze vorige huizen een enorme rabarberplant gehad. Daar waren we altijd gek op en maakten er heerlijke rabarbermoes van. Dat wilden we dus hier ook. Maar planten zijn hier erg duur en dus waren we zuinig en kochten er gewoon maar één. Het was die dag dat we hem kochten wat laat toen we terugkwamen en dus zette ik hem beschut tegen de wind, tussen de andere tuinkruiden op de aarde in zijn potje.
Toen ik ons vrolijke drietal nog even naar buiten deed 's avonds, voor de laatste plasjes, voelde ik al na korte tijd weer binnen te zijn, dat er buiten iets aan de hand was. Waarschijnlijk was het ongewoon stil, wat vaak zo is als ze heerlijk kattekwaad uithalen.
Ik keek om het hoekje van de deur en Inno keek me vanaf het gras aan met een plastic bloempotje in haar bek. De rabarber lag met al zijn blaadjes geknakt zielig naast haar. Waarom uitgerekent een plant die je zo graag groot zou zien worden??? Zarah stond er bij en keek ernaar en Sofie wilde met dit wangedrag niets te maken hebben.
Afijn. Al grommend en zuchtend het restje van de plant (er zat nog een pril begin van een blad aan) achter een hek gepland. Gelukkig kwam het blaadje steeds verder en we koesterden hoop dat het toch eens een mooie grote plant zou worden.
Later op de markt hebben we gewoon nog een rabarberplantje gekocht, als troost.
De laatste tijd slaapt onze pup gewoon bij de twee volwassen dames, omdat er nauwelijks nog poepjes en plasjes worden gedaan 's nachts en ik het ook veel natuurlijker vind dat de roedel lekker bij elkaar blijft. Dan gaan ze -speciaal voor Inno met haar puppeblaasje- om een uur of 7 's ochtends naar buiten, om lekker te spelen en hun behoefte te doen als dat nodig is.
--Ik ben bang dat jullie het al aan voelen komen. Nou het ging als volgt: --
Als ik het vrolijke roedeltje naar buiten heb gedaan, sluip ik stiekum meestal nog even naar mijn bed om een uurtje of zo door te slapen. Daar lag ik dus de ochtend na het planten van het tweede rabarberplantje bij de eerste, toen ik wakker werd van geblaf en gejank. Allebei de geluiden waren anders dan normaal. Er is iets loos zei mijn hondenmoederhart en ik stuif in mijn ochtendjas naar een raam om te kijken water loos is. Daar zie ik Inno achter het hek lopen, wat een flinke afgrond afschermt! (Het is een schapengaashek, daarachter een smalle halve meter tuin -met de rabarberplantjes er in!- en dan afgrond, op een muur dus) en Zarah loopt er voor, terwijl ze een vreemd alarmerend blafje produceert. Ongetwijfeld voor mij bedoeld: kom snel, mijn kind kan er niet uit! Ik laat mijn oog ook nog even over de rabarberplantjes gaan, maar weet al wat ik te zien zal krijgen: alles geknakt en vertrapt.
De kleine rabarberkiller heb ik zo weer bevrijd (ze was eronder door gekropen), maar de rabarber is er slechter aan toe. De resten van één ervan staan nu heel ergens anders en we geven het nog niet helemaal op.
Toen onze lieve pup de volgende dag eens uit ging zoeken of andere tuinkruiden ook zo lekker smaken als rabarber hebben we maar drastische maatregelen genomen: een nieuw hek!
Op de foto ligt ze ernaast, met zo'n blik van: ik wilde alleen maar even kijken hoor, dan hoef je toch niet gelijk een hek te plaatsen!
Terwijl ik dit schrijf heeft ze al een aanval gedaan op mij (hangt in mijn broekspijp), de printer (is die ook lekker om op te kauwen?), het tapijt (handig zo'n los stuk tapijt, daar kun je zo fijn de randen van kapotbijten) en alles wat op het buro ligt door met haar voorpoten op mijn schoot te komen hangen zodat ze daar makkelijk bij kan (slimme dame).
Maar we houden heel veel van elkaar hoor!:
