Mooi drietal

We zijn net terug van een mooie wandeling met z'n vijven.
Wat is dat genieten! Zo heerlijk om ons drietal zo lekker te zien lopen op bergpaden en door mooie lente-bossen.
Inno loopt ook zo fantastisch mee. Ze is constant bezig met haar roedeltje. Houdt iedereen nauwlettend in de gaten. Ze kopieert ook alle gedragingen van Mama Zarah en "tante" Sofie. Lopen ze op een boom af om te snuffelen, gaat ze ook gelijk mee en ruikt wat ze daar nu zo interessant vinden. Schieten de dames weg om een vers spoor te volgen holt ze er achteraan om ook mee te doen, met zo'n koppie van "wat gebeurt er, wat is daar dan?". Gaan de twee groters te ver weg, dan haakt ze af en bekijkt het van een afstandje, terwijl ze heel vaak omkijkt om mij en René in de gaten te houden. Duurt dat te lang, dan komt ze snel naar ons toe en probeert bij ons weer pret te maken, door de riem te pakken of in mijn broek te bijten (da's nog een wat minder handige gewoonte...!)
Het is allemaal en lust voor het oog.
Vandaag liep ze over haar eerste bruggetje bij een kabbelend beekje. Geen voorzichtigheid of angst, gewoon leuk en bere-interessant. Daarna natuurlijk op een plekkie waar ze bij het stoompje konden komen lekker water oplebberen en pootje baden. Ook weer afgekeken van de twee oudere dames. Dat is leuk!

Jammer genoeg had ik geen fototoestelletje bij me. Moet ik een volgend keer toch eens doen, voor het te laat is en ze al weer groot is.
Ik heb nog wel een heerlijk fotootje van Moeder en dochter samen. Zarah ligt graag op de plaats waar voorheen de werpkist stond (misschien ruikt het nog wel lekker naar "nest"?). Onze Inno is dan natuurlijk weer zo brutaal om op Zarah's plekkie te gaan liggen. Meestal staat Zarah dat wel oogluikend toe (veel te lieve moeder af en toe!), maar deze keer ging ze er gewoon bij liggen. Deels op haar pup liggend kroop ze gewoon ook zover mogelijk in haar hoekje. Je snapt dat ik snel mijn fototoestel ging pakken, want het zag er schattig uit. Ze genoten er ook allebei zichtbaar van om zo lekker knus bij elkaar te liggen.
Sofie lag gewoon een stukje verderop: veel te klef allemaal.



Het gaat overigens prima met de grote meiden. Zarah is voor het eerst na de bevalling weer loops. Haar vachtje begint weer een beetje terug te komen na de heftige haaruitval door de bevalling en daarna de rui. Maar ze heeft nog steeds een raar dun rattenstaartje!
Sofie is zoals altijd de "underdog". Zelfs Inno dreigt nu al eens de baas te zijn over haar "tante" Sofie. Maar dat is omdat ze dankbaar gebruik maakt van Sofie's afkeer van opdringerige honden. Lekker al kwispelend Soofje neus en mondhoeken gaan likken en binnen de kortste keren taait Sofie af. Zo, dan kan Inno lekker op haar plekkie liggen of haar in de steek gelaten botje opeten!
Toch betrap ik deze twee er ook wel eens op dat ze gezusterlijk naast elkaar liggen en dat Sofie dan best geniet van de aanwezigheid van die zachte knuffelpup!

Pret met Inno

Het gaat erg goed met onze Innocence. Ze ontwikkelt zich steeds meer tot een vrolijke, gezellige, vriendelijke jongedame.
Ze is heel leuk met andere honden. Benadert ze voorzichtig maar met een "open mind'. Als dan de wederzijdse hondse hoffelijkheden zijn uitgewisseld, is het tijd voor pret. Dan wil ze spelen, daagt uit, pikt balletjes af (van volwassen grote reuen!) en rent vrolijk in het rond van het ene potentiële vriendje naar het andere. Het is werkelijk een lust voor het oog.
En dus geniet ook iedereen er van. Gasten blijven er lange tijd voor buiten voor de deur staan, zo schattig is het spel van onze Ien met hun honden. Of ze laten het dametje gewoon in binnen het hek rondom de Boris-tuin en daar gaat ze lekker tekeer met haar vriendjes. Knuffeltjes van de gasten is ze ook altijd voor in, dus daar krijgt ze dan ook genoeg van.

Groot is ze hier hè, naast deze twee mooie Golden Retriever reuen (moeder Zarah staat op de achtergrond, houdt de heren in de gaten).



Elke zaterdag gaan we erop uit met Inno. René en ik gaan dan naar de markt van Luxeuil-les-Bains of naar Remiremont en nemen dan alleen het kleine dametje mee. Voor de socialisatie. Dat is altijd een feestje. Vrolijk hobbelt ze mee aan het riempje en probeert vriendjes te worden van alles en iedereen. Ze heeft al aardig in de gaten dat niet iedereen van hondjes houdt, maar ze probeert ze altijd weer te overtuigen dat ze toch echt een knuffeltje is. Velen vallen voor haar en kunnen niet weerstaan aan een aai over haar bolletje.
Gelukkig komen we ook de nodige hondjes tegen, van allerlei soorten en gedragingen. Er zijn er die haar niet eens zien staan en er zijn er die zich een acute ademgebrek trekken aan hun lijn (strak vast gehouden door baasjes met weinig vertrouwen in het hondenras) om maar bij haar in de buurt te komen. Ze gaat dan soms op haar kontje zitten en kijkt er eens naar met zo'n blik van : 'wat een gedoe, doe eens normaal, gekkie'. Vaak is het gewoon gezellig zo'n ontmoeting en is het jammer dat beide partijen aan een lijntje moeten zitten.
Vaste traditie is ook een koppie koffie op een terrasje, of in een cafeetje en dat vindt Inno ook altijd een fijn plan. Ze is meestal tegen die tijd al best moe van al die ontmoetingen en toch wel weer een lange wandeling voor haar jonge beentjes. Dus zoekt ze steevast een lekker veilig, koel plekkie onder mijn stoel of zo en gaat lekker slaperig rond liggen kijken.

Thuis worden de poepjes en piesjes 's nachts al sporadisch en overdag gaat alles buiten. Als ze nodig moet en de deur is dicht, dan gaat ze ergens midden in een kamer demonstratief zitten en piept een beetje. He joh, doe die deur nu eens open, anders moet het weer op een kleedje doen. Opletten geblazen voor mij dus.

Kortom, het is een heerlijk pupje!
Nou ja, pup dan.
Nog effe en ze kan niet meer op schoot klimmen, wat ze nog steeds zo graag doet.
Hieronder een paar foto's van zo'n schootsessie met René. Als ze gaat wriemelen om er weer af te gaan, moet je van goede huize komen om haar erop te houden. En soms wil je dat.... voor de foto!