Anders...maar wel lekker!

Onze Innocence was een kadootje na alle drama van de bevalling van Zarah. We willen haar ook absoluut niet meer missen en ik kan me een leven zonder die malle Ien ook niet meer voorstellen. Maar... ja, de 'maar' voelde je al aankomen... maar ik weet nu weer waarom we er nog geen pup bijwilden. Niet omdat we het opvoeden van de kleine te veel werk vonden of zo, maar omdat we nog niet toe waren aan drie honden.
Nu Inno groter wordt en gewoon als extra hond meetelt, komen de ongemakjes weer terug. We hadden in overgangsperiode al vaker 3 honden gehad en telkens concludeerde we dat twee toch veel makkelijker is.

Twee voorbeelden van het verschil tussen twee of drie honden in mijn dagelijkse leven (uiteraard is het allemaal eenvoudiger als René thuis is maar hij is toch nog steeds regelmatig wat dagen in NL, dus ben ik alleen met drie honden):
Ik geef mijn honden altijd hun eten 'uit de hand', dwz dat ik bij ze op de grond ga zitten en de voerbakken op mijn knie zet om ze eruit te laten eten. Dat levert de goede kophoogte van de bak op en ik bevestig mijn ranghoogste positie. Daarnaast is het ook een gezellig samenzijn en een leuke traditie. Ik heb even innig contact met ze en dat vinden we allemaal fijn. Ook kan ik alles in de gaten houden zodat de schrok-oppen niet na de laatste hap overgaan op de bak van de langzame eters.
Maar je snapt gelijk de complicatie bij drie honden: ik heb maar twee handen en knieën. Toen onze ouwe Frida nummer drie was, was de oplossing makkelijk, want die at altijd liggend als gevolg van haar zere poten. Dus dan hield ik haar bak tegen met een voet en gaf de andere twee de bak van af mijn knie.
Nu heb ik maar een oplossing bedacht waarbij een kussen en een opgevouwen handdoek in een hoekje naast de kast achter mij een tafeltje vormen waar de bak van Inno op kan staan. Ze is nogal schrok-oppig (net als Zarah!) en ruw met de bak, maar het grootste gedeelte krijgt ze wel binnen terwijl de bak op zijn plaats staat. Sofie eet als een slakje en die arme muts wordt dus belaagd door mams en kind als die alles naar binnen geschrokt hebben. Maar met mij erbij gaan de kopjes pas de bak van Sofie in als haar laatste brokje op is. Dan mag het pas.
Dus het is wat lastig, maar het gaat gelukkig wel.

Dan het wandelen. Ik loop altijd met mijn dametjes los te wandelen rond La Petite Frida. Met Zarah en Sofie was dat geen probleem. Kwam er eens een sporadische auto langs dan kan je ze ook al ben je alleen wel aan de kant dirigeren en bij je houden. Ook als er een verdwaalde toerist langswandelt en de twee dames gingen blaffend vertellen dat het hun terrein is, dan is het te doen om de twee krachtige dames vast te houden. Maar nu drie! Bij het langskomen van die ene auto schiet ik gelijk in de stress: pup vasthouden en dan met commando's Zarah en Sofie proberen te bewegen zich in het struikgewas te begeven. Dat levert wel eens komische tavrelen op, ik met rood hoofd twee honden vasthoudend tussen mijn knieën en de derde in mijn armen. Gelukkig wordt de verdwaalde auto meestal bemand door een begripvolle buur, die onze honden alleen maar schattig vinden en toch heel behoedzaam rijden, speciaal voor onze dames.
De geterroriseerde wandelaar heeft minder begrip voor mijn gebrek aan discipline over de drie honden. Als de drie als furies rond de persoon luid staan te blaffen en Sofie zelfs imposant tegen ze opspringt, staan het huilen ze nader dan het lachen. Ze doen natuurlijk niks en ik krijg ze ook wel weer rustig, maar dan is het kwaad al geschiet.
Toen ze deze week ook onze directe buren lastig vielen, heb ik een resolute beslissing genomen.
Deze buren zijn hier alleen af en toe een weekend en in de vakanties (het is hun tweede huis dus). En nu hebben ze hun kat bij zich omdat ze er drie weken zijn. Als ik met de drie dames buiten ons hek ben om bijvoorbeeld de planten water te geven racen ze bij het horen van de auto van de buren op hun af (da's wel 150 meter verderop!) en blaffen ze toe op hun eigen erf. Waarschijnlijk ruiken ze de kat daar, want ze snuffelen gelijk tussen het blaffen het erf af, waar dat beest dan wel zit. Erg genant. Ook vliegt Sofie luidkeels op ze af als ik op ons eigen terrein om hun tuin met de honden aan het wandelen ben. Ja het is ook niet te snappen voor een hond dat het daar dan ineens niet meer ons erf is en dat die mensen er nu ineens de hele tijd zijn. Misschien is Sofie daarom ook wel zo fanatiek: ze blijven maar lopen op "haar erf", terwijl ze ze al zo vaak weggeblafd heeft.

Dus nu heb ik besloten de riscico's te vermijden. Geen vrolijke snuffelpartijen meer buiten het hek als de buren er zijn. Rondom het huis van de buren alleen aangelijnd lopen (als ze thuis zijn natuurlijk). En, voorlopig even in twee ploegen wandelen. Eerst met Zarah en Inno samen en dan alleen met Sofie. Of natuurlijk met René samen lopen met de drie dames.
Ik heb het nu al twee dagen zo gedaan en ik moet zeggen dat het goed bevalt. Het is dus anders, maar net zo lekker! Ik ben veel relaxter en daardoor de dames ook.
Het is ook nog eens goed voor mijn conditie, twee keer zoveel wandelen!