zaterdag 5 februari 2011

Nog even dit...

Een dik jaar lang heb ik geschreven over mijn allerliefste Zarah en haar pupje Inno. Dat heb ik met veel plezier gedaan. En steeds vaker hoor ik reacties van mensen die de blog gevolgd hebben, dit erg leuk hebben gevonden, heel erg hebben meegeleefd en mij bedanken voor het schrijven ervan. Dat ontroert me best wel. Wat is de huidige techniek en al zijn communicatie-middelen toch fantastisch. Zo kom je echte zielsverwanten op het spoor, die je anders nooit zou ontmoeten. Maar ook is mijn vakantiehuis Boris en alle hondenmensen die daar komen een erg mooie manier om allerlei lieve, leuke en interessante mensen te leren kennen, met het hart op de goede plaats, zeker wat honden betreft.

Inno en Zarah liggen ondertussen, zoals altijd, aan mijn voeten en Sofie hoor ik een stukje verderop snurken. Niets is zo heerlijk als de tevreden slaapgeluiden van je honden om je heen. Inno is al zo volwassen aan het worden. Ik sluit af met nog maar weer eens een fotootje van dit bijzondere bernermeisje, die zonder dat ze het weet door mijn verhalen vele harten veroverd heeft!