Pret met Inno

Het gaat erg goed met onze Innocence. Ze ontwikkelt zich steeds meer tot een vrolijke, gezellige, vriendelijke jongedame.
Ze is heel leuk met andere honden. Benadert ze voorzichtig maar met een "open mind'. Als dan de wederzijdse hondse hoffelijkheden zijn uitgewisseld, is het tijd voor pret. Dan wil ze spelen, daagt uit, pikt balletjes af (van volwassen grote reuen!) en rent vrolijk in het rond van het ene potentiële vriendje naar het andere. Het is werkelijk een lust voor het oog.
En dus geniet ook iedereen er van. Gasten blijven er lange tijd voor buiten voor de deur staan, zo schattig is het spel van onze Ien met hun honden. Of ze laten het dametje gewoon in binnen het hek rondom de Boris-tuin en daar gaat ze lekker tekeer met haar vriendjes. Knuffeltjes van de gasten is ze ook altijd voor in, dus daar krijgt ze dan ook genoeg van.

Groot is ze hier hè, naast deze twee mooie Golden Retriever reuen (moeder Zarah staat op de achtergrond, houdt de heren in de gaten).



Elke zaterdag gaan we erop uit met Inno. René en ik gaan dan naar de markt van Luxeuil-les-Bains of naar Remiremont en nemen dan alleen het kleine dametje mee. Voor de socialisatie. Dat is altijd een feestje. Vrolijk hobbelt ze mee aan het riempje en probeert vriendjes te worden van alles en iedereen. Ze heeft al aardig in de gaten dat niet iedereen van hondjes houdt, maar ze probeert ze altijd weer te overtuigen dat ze toch echt een knuffeltje is. Velen vallen voor haar en kunnen niet weerstaan aan een aai over haar bolletje.
Gelukkig komen we ook de nodige hondjes tegen, van allerlei soorten en gedragingen. Er zijn er die haar niet eens zien staan en er zijn er die zich een acute ademgebrek trekken aan hun lijn (strak vast gehouden door baasjes met weinig vertrouwen in het hondenras) om maar bij haar in de buurt te komen. Ze gaat dan soms op haar kontje zitten en kijkt er eens naar met zo'n blik van : 'wat een gedoe, doe eens normaal, gekkie'. Vaak is het gewoon gezellig zo'n ontmoeting en is het jammer dat beide partijen aan een lijntje moeten zitten.
Vaste traditie is ook een koppie koffie op een terrasje, of in een cafeetje en dat vindt Inno ook altijd een fijn plan. Ze is meestal tegen die tijd al best moe van al die ontmoetingen en toch wel weer een lange wandeling voor haar jonge beentjes. Dus zoekt ze steevast een lekker veilig, koel plekkie onder mijn stoel of zo en gaat lekker slaperig rond liggen kijken.

Thuis worden de poepjes en piesjes 's nachts al sporadisch en overdag gaat alles buiten. Als ze nodig moet en de deur is dicht, dan gaat ze ergens midden in een kamer demonstratief zitten en piept een beetje. He joh, doe die deur nu eens open, anders moet het weer op een kleedje doen. Opletten geblazen voor mij dus.

Kortom, het is een heerlijk pupje!
Nou ja, pup dan.
Nog effe en ze kan niet meer op schoot klimmen, wat ze nog steeds zo graag doet.
Hieronder een paar foto's van zo'n schootsessie met René. Als ze gaat wriemelen om er weer af te gaan, moet je van goede huize komen om haar erop te houden. En soms wil je dat.... voor de foto!