Moeder-dochter

Het is en blijft een heerlijk stelletje: moeder Zarah en haar dochter Innocence. Wat is het toch fijn dat Zarah zo'n moeder in hart en nieren is. Ze vindt Inno nog steeds het einde en vindt het heerlijk om veel met haar samen te zijn. Spelen, stoeien, lui een beetje met elkaar bakkeleien, schoonmaken en verzorgen.



Natuurlijk is voor Zarah haar kroost behoeden voor gevaar ook nog steeds belangrijk. Als we ze laten kennismaken met de honden van de gasten, is ze altijd op haar hoede. Ze mogen Inno gewoon begroeten, besnuffelen en er mee spelen, maar het moet wel rustig gebeuren. Is er enig gedrag wat lijkt op een te brute benadering van de pup grijpt ze in. Dan wordt er wat geblaft en gedreigd en dus duidelijk gemaakt dat ze haar Inno geen kwaad mogen doen. En wat leuk is: Sofie doet daar net zo hard aan mee. Die is ook een stuk defensiever dan normaal naar andere honden toe. (zie foto hieronder waarop Sofie die beschermend bij Inno staat)



Zarah is ook altijd wat minder op haar gemak als Inno zonder haar ergens mee naartoe genomen wordt. Zo heeft René haar van de week meegenomen naar zijn vriend Vincent om daar met Vincent zijn jonge onstuimige Airdale terrier te spelen.
Dan is Zarah echt onder de indruk. Ze snapt heel goed dat haar kind even weg is en neemt een afwachtende houding aan. Is nergens echt enthousiast voor te krijgen en blijft de hele tijd met een deel van haar bewustzijn luisteren of ze haar niet terug hoort komen. Als ze er dan echt weer is, wordt ze enigszins hardhandig verwelkomd met knabbelbijten in haar nekvelletje en wild spelen.



Ook Sofie verwelkomt Inno dan en gaat haar uitgebreid besnuffelen, om eens uit te vinden waar die kleine nou toch heeft gezeten. Overigens zie je Sofie heerlijk relaxed zijn als Inno er even niet is: ook wel even lekker rustig zo...

Tot slot een fantastische foto gemaakt door Irma (vaste gasten van huis Boris samen met haar partner Alexandra en hun golden retrievers Bucks en Kiko). Hierop zie je hoe leuk ons kleine Innootje al tussen de vreemde honden zit. Alsof ze er altijd al bij hoorden!

De staart!

Ach, het gaat zo snel. Kleine pupjes worden veel te snel groot.
Soms bedenk ik me dat met weemoed, maar soms vind ik het ook prima zo. Ik heb tenslotte heel bewust gekozen voor een ras van lekker grote, rustige, lieve lobbessen en zo'n pupje is een druk klein friemeltje.
Innocence groeit ook als kool en is al veel groter dan de kleine rassen in volwassen staat. Maar ze is nog steeds een heerlijke wolbaal, met zo'n heerlijk roze kaal buikje en donzig zacht.
Maar helaas!
Het begin van het einde hiervan is al aanwezig. Een klein plukje volwassen haar is al te zien op haar staartje.
Het is altijd dat zelfde plekje, waar de vacht als eerste een andere structuur krijgt. Als je goed op bijgaande foto's van Inno's staartje kijkt, kan je het zien.



Het is ook grappig dat ik mezelf er op betrap dat ik telkens Inno vergelijk met Zarah en probeer te ontdekken in welke onderdelen ze op elkaar lijken. De oogjes? Krijgt ze eenzelfde bouw als Zarah, of forser? Krijgt ze dezelfde vacht als Zaar of als Max met een overvloed aan krullen, daar lijkt het wel op (kijk maar naar bovenstaande foto)? En de kleur van het bruin in de vacht, wordt dat net zo prachtig donker van kleur als Zarah?
Van het karakter van Zarah krijgt ze in ieder geval erg veel. Ze is gek op mensen en alle honden. Is niet gauw bang en als ze wel eens ergens van schrik en bang wordt, herstelt ze supersnel. En ze is al lekker jaloers als ik met Zaar of Sofie knuffel, dan hoor je gelijk zo'n zeurende kreun, zo van: 'he! Je mag alleen met mij knuffelen hoor!' en dan komt ze zich er heerlijk opdringerig mee bemoeien: 'ik ook! Ik ook!'

Jammer dat ik Zarah niet als pup heb meegemaakt. Dan had ik nog beter kunnen ontdekken wat ze hetzelfde hebben.
Zou Zarah ook niet zo snel zindelijk zijn geweest? Inno snapt het best al een beetje, maar ze vind het zelf nog helemaal niet zo'n probleem om haar nest te bevuilen, als ze haar plasje maar kwijt is, want dan kan je snel verder met alle leuke dingen uit het leven. De poepjes worden overdag wel allemaal buiten gedaan, gelukkig. Plasjes helaas nog niet allemaal...
Ze plast volgens mij zelfs wel eens in haar slaap. Dan is haar slaapkussen weer nat. Zou dat net zoiets zijn als kinderen die in hun bed plassen en gewoon niet wakker worden om naar de wc te gaan?
Dat haar blaasje maar snel sterker mag worden!

Naar school

Zaterdag was het zo ver. We gingen voor het eerst naar de 'Club Canine' in Golbey (vlak bij Epinal, ongeveer een half uur rijden!).
René had gelukkig tijd en zin om mee te gaan, dat is altijd goed om naderhand alle aspecten nog eens door te nemen en van twee kanten te bekijken, de leerling en de toeschouwer. En hij kon ook de bijgaande foto's maken!
We waren wat laat, want het was een hele toer om de weg door Epinal te vinden. Gelukkig was de les ervoor ook uitgelopen, dus konden we nog even de kat uit de boom kijken voor het echt begon.

Toen Innocence uit de auto kwam, waar ze nog had liggen slapen, was het net een kleuter die even wakker moet worden en er allemaal niks aan vind als je ze wakker maakt (die beginnen meestal ook gelijk te huilen). Ze kroop gelijk onder de auto en vond alles eng. Maar dan treedt haar fantastische karakter weer in werking en ze herstelde zich binnen de minuut, om toch maar eens nieuwsgierig te gaan bekijken waar ze nu eigenlijk beland was.
Ze hobbelde al snel mee en met een beetje aanmoediging, was ze ook al snel weer zelfverzekerd en nieuwsgierig.

Op het terrein stonden al de nodige mensen met honden te wachten. Duidelijk ook een wat oudere honden groep.
Er was een lekker klein klasje pups: een kruizing bordercollie, frans bulldogje, twee jack-russelachtigen en later volgde nog een soort witte herder. Uiteraard waren de twee jack-russeltjes kleine druktemakers. Vooral de kleinste kon flink te keer gaan en blafte constant bij het spelen. Af en toe werd het spelen ook vechten, vooral tussen de twee jack-russeltjes.
Op de hondenscholen in NL was ik gewend, dat vrij spelen uit den boze was, hooguit eventjes na de les en het moet vooral in goede banen geleid worden. Maar hier is het methode 'nature' en laten ze de pups alles zelf regelen. Alleen als het vechten te erg wordt grijpt men in!
En er waren nog wel meer verschillen.



Zo was de meest gedane oefening het roepen van de pup (zie foto hierboven, waar Inno op mij af rent), waarbij hij via allerlei afleiding in de vorm van de andere pups naar jou toe moest komen. Dus bv twee tegenover elkaar en dan rennen de pups naar elkaar toe/langs elkaar om bij de baas te komen.
Een begin maken met volgen aan de lijn (in NL de belangrijkste oefening van allemaal), was er niet bij.
Wel -tot mijn grote verbazing- gingen we al de pups door de behendigheidstunnels laten rennen en zelfs over de brug!
Inno was erg voorzichtig maar ook dol-enthousiast. Ze kon, toen ze één keer door de tunnel was gegaan, er geen genoeg van krijgen. Ook tijdens het los spelen ging ze telkens in haar eentje nog eens door dat leuke ding rennen. Als er dan een andere pup doorheen liep, was het daar achteraan door de tunnel rennen natuurlijk helemaal een feestje.
De brug ging lekker stapje voor stapje, maar ze heeft hem al kwispelend ook helemaal gelopen. Zie foto.



Het franse bulldogje was haar favoriete vriendje. Ik zou verwacht hebben de bordercollie, maar ze trok duidelijk naar het bulletje. Dat is ook wel weer fijn, want vaak zijn die hondjes met een stomp snuitje, prikoortjes en bijna geen staart, toch wat moeilijker te snappen qua hondentaal en dat geeft soms wat problemen.



Al met al vond ik het een heel goede ervaring voor haar en vult het haar gebrek aan broertjes en zusjes mooi op, doordat ze zo veel met elkaar mogen spelen.
Of ik er lang blijf lessen met haar weet ik iet. Bij de jong-volwassen-groep die er ook les had, ging het er ook relaxed en gezellig aan toe. Maar op het andere veld was duidelijk een groep met probleem gevallen. Daar werd ouderwets gestraft en de hele tijd met slip/wurgkettingen gecorrigeerd. Duidelijk honden die al probleem-gedrag vertonen door geen-of foute opvoeding. Erg aggressief naar andere honden en geen aandacht voor de baas.
Dat vind ik wel moeilijk om te zien. Ik haat slipkettingen en dergelijke strafmethodes. Je maakt een hond gehoorzaam met angst en veroorzaak zoveel stress en ze zijn erg ongelukkig daardoor.
Maar Frankrijk is nu eenmaal een land waar de hond of als baby behandeld wordt, of als vee. En zoals er in NL over honden opvoeden gedacht wordt tegenwoordig (positieve educatie middels beloning), is hier nog niet echt doorgedrongen. Ik moet met Inno samen roeien met de riemen die ik heb. Gelukkig was de instructrice (op foto bij brug rechts) een prima mens, ze werkt ook bij een dierenclinique.

Uiteraard was Inno helemaal op toen de les was afgelopen en ze viel als een blok in slaap in de auto.
Thuis was ze ook lekker rustig de rest van de dag, zoals je op deze foto kan zien. Zo zoet tegen haar mammie aan....

Prikje

Wat is onze Innocence al een dikke grote beer. Het kleintje is vandaag pas 10 weken geworden en ze weegt al 10,8 kilo.
Vandaag realiseerde ik me hoe uniek het is om een pup vanaf haar geboorte bij je te hebben en houden. Daardoor is ze al zo vertrouwd met haar omgeving, jou-zelf en alles in huis. Als je zo'n kleintje meekrijgt van de fokker, dan is ze met 8 à 9 weken pas voor het eerst bij je. Alles is dan nieuw. Je moet aan haar wennen, zij aan jou. Vertrouwen moet groeien en dat is niet makkelijk. Nu weet ik zo goed wat ik aan haar heb. Ik laat haar gerust alleen buiten, of beneden in huis. Ik weet precies wat ik van haar kan verwachten en dat ik me geen zorgen hoef te maken. En zij vertrouwt mij ook blindelings en is net zo veel aan mij verknocht als aan haar moeder. Dat voelt ook erg fijn.

Het is gewoon een hondje met een prachtig karakter. Dat bleek vandaag maar weer eens. We gingen naar de dierenarts voor haar tweede prikje. Daar was ze zo zoet en meegaand. Lief zitten wachten op onze beurt. Zoet op de weegschaal gaan zitten en in de behandelkamer alle betastingen van de arts heel gedwee toegestaan (best lekker al dat gefriemel!).
Deze fantastische arts neemt ook alle tijd voor je en dus was ze best lang bezig, toch bleef Inno lief geduldig wachten. Het was dezelfde arts die destijds Zarah haar buikje had gescanned om te zien hoeveel pupjes er in zaten, een schat van een mens en zeer kundig.
Na dat artsen-bezoekje zijn we een tuigje voor haar gaan kopen, die ze om krijgt in de auto, zodat ze los in de grote achterbak kan zitten. Zaar en Soof hebben er ook altijd een om. Op dat moment hebben we haar voor het eerst alleen in de auto laten zitten terwijl wij in de winkel waren. Toen we terugkwamen lag ze heerlijk te slapen!

Tot slot zijn we langs Vincent Munier geweest, de natuurfotograaf en vriend van René die aan de noordkant van de Vogezen woont. Vincent heeft een jonge airdale terrier, die heel druk en levenslustig is. Dat leek ons ook een hele goede ervaring voor Inno. De ontmoeting was indrukwekkend voor Inno en ze was best geintimideerd en een beetje bang voor Louba (teefje). Maar dan is het fantastisch om te zien hoe snel ze zich dan weer hersteld en al snel hobbelde ze vrolijk achter Louba aan. Deze druktemaker was wel wat opdringerig en wilde het veel kleinere pupje zelfs berijden, maar Inno wist dat handig te omzeilen door op plekjes te gaan zitten, waar dat niet kon en pikte wel brutaal haar bal af!
Buiten lopen nog wat kippen rond en die vond Inno ook geweldig om mee te spelen. Alleen de kippen dachten daar iets anders over en waren snel vertrokken.
Innocence liep tegen de tijd dat we weer vertrokken rond, of ze er al weken was en ging met regelmaat knuffels halen bij Vincent en zijn vriendin Lulu.
Kortom, Inno was weer voorbeeldig en heeft weer meer levenservaring opgedaan.
Volgende week zaterdag wordt ook heel spannend! Dan gaat ze voor het eerst naar school...

...wel vermoeiend hoor al die avonturen:

Nog meer avonturen!

Onze Innocence zit middenin haar socialisatieleeftijd (van 8 tot ongeveer 12 weken), dus zijn we verplicht allerlei spannende dingen met haar te doen.
Afgelopen vrijdag hebben we met haar voor het eerst een wandeling in ons bos gemaakt. Dat is een rondje van 15 à 20 minuten met de twee volwassen dames. Maar voor Inno was het een mega-lange wandeling. Wat een pret had die kleine. Ze heeft haar korte pootjes onder haar lijfje vandaan gerend om Zarah en Sofie bij te houden. Alles was leuk, het dorre bladerdek wat overal ligt, takjes, dennenappels, heuveltjes enz enz. Het is een echte klimmer, want ze doet niets liever dan ergens bovenop klimmen.
Natuurlijk hebben we de kleine pup ook grote stukken moeten dragen, want anders zou ze ter plekke neerstorten van vermoeidheid. En da's voor ons ook niet niks, want madammeke gaat toch al aardig richting de 10 kilo.


Zaterdagochtend was er weer een groot avontuur. Ze ging mee met de auto naar de markt van Luxeuil. We hebben op een terras gezeten, over de markt geslenterd, minstens 100 mensen hebben haar geaaid of geknuffeld en we hebben ook nog in een druk café met haar gezeten (zie foto van mij met Inno, daar zitten we in dat café), waar ze -lekker moe geworden- in alle drukte gewoon bij mijn voeten op de grond heeft liggen slapen.
Ze was weer heel dapper, lief en zo zoet! Auto's ziet ze al niet meer, mensen zijn allemaal leuk, welke grote, sexe of soort ook, alleen hondjes van andere rassen zijn vaak nog gek. Nu hadden we ook wel pech daarmee: zo was er een oud hondje, die haar niet zag staan; eentje die bang was voor andere hondjes; een arm beestje dat werd meegetrokken door het baasje en tot slot nog een naar hondje dat tegen haar ging blaffen (kan hij wel, wacht maar tot ze groot is!). Alleen in het café op mijn arm gezeten heeft ze even heel lief neusje-neusje met een klein hondje gedaan. Ach, haar intentie is ok, dus dat komt best goed!

Na een flinke storm met windstoten van 120 km p.u. zondagochtend, werd het best lekker weer. Dus hebben we veel buiten gezeten en gedaan. De hele roedel laat ik dan lekker buiten. Inno gaat dan ook erg lekker: buiten is een grote speelplaats voor haar. Overal ligt staat of hangt wel wat waar mee gespeelt kan worden: struiken, takjes, mos op een steen, ouwe bloempotjes en ook gewone honden-speeltjes.
Het is een heerlijk gezicht zo het hele gezinnetje bij elkaar in het zonnetje. En dan is dit nog maar het prille begin van al die heerlijke voorjaars-buiten-dagen!